حسن عاقبت مستقیما در تقوا است و از نظر آیات مراد این است آنگاه که انسان از نشا دنیا کوچ می کند اگر اهل تقوا باشد حسن عاقبت دارد در بعد مسئله ابعاد وجودی انسان مختلف است بعدی از این ابعاد انسان بعد عقلانی بعد نفسانی است و هر کدام کارکردی برای خود دارد .
در بعد عقلانی مسئله استدلالات است و انسان را حداقل یک راهنمایی می کند و وقتی روی قلب اثر گذاشت مفید واقع شده است و اگر روی قلب اثر نگذاشت فایده نداشته است لذا استدلالات باید قلبی باشد.
ایمان مربوط به قلب است و کارکرد قلب اگر وارد دل شد می شود ایمان و این ایمان ارزش دارد.
کارکرد عقل وارد قلب می شود و تمام مقامات معنوی نشات از قلب م یگیرد و ریشه در قلب دارد نه در عقل یکی از مقامات معنوی توکل به خدا است و اگر دل واگذار نکرد این توکل نیست قلب باید توکل کند و واگذار به خدا بکند نه عقل و نه زبان .
مقام رضا به رضای الهی نیز باید از قلب باشد و خشنودی اثر رضا است و رضا معنای پسند است و این پسند و ناپسند مربوط به قلب است و به عقل ربطی ندارد .
بالاترین مقام در مقامات معنوی مقام تسلیم است در اینجا تقوی نقش زیر بنایی نسبت به تمام مقامات معنویه دارد چون تقوا دارای درجات است و در اینجا به یک درجه اگر برسد مقام توکل برای انسان حاصل و دل به خدا واگذار م یکند اگر تقوی پیش برود و به حدی می رسد و بالا می رود و زیر بنا برای مقام رضا می شود بعد شدت پیدا می کند و به مقام تسلیم می رسد و این مربوط به قلب است.
باید به مرتبه ای تقوا را برسانیم که موقع مرگ مسلم بمیریم و به درجه ای برسیم که به مقام تسلیم با خدا ملاقات کنیم.
تقوا باید برسد به مرتبه ایی که به مقام تسلیم برسد و الا بعد مشکل در مراحل بعدی دارد.
این از نظر درجه تقوا که اگر کانال معرفتی بزنیم یک درجه تقوا که زیر بنا است برای تسلیم است
لذا رد باب مسئله تسلیم حتی به مومن حقیقی گویند تا مومن به مقام تسلیم نرسیده آن مومن به معنای کذایی نیست
حال چگونه مومن را بشناسیم ؟روایت داریم که از کجا مومن بفهمد که مومن است؟برای شناخت باید ببیند که دل تسلیم خدا شده است و آنچه را خدا برای تو می پسندد چه خوشی باشد چه نا خوشی آیا می پسندی که اگر پسندید مومن است.
البته اگر به این حد برسد حالا این دارای آثار بسیاری است که حین عبور از این نشا به نشا دیگر با حسن عاقبت می رود.
اگر دل یک حالت تسلیم به قضای الهی داشته باشد در روایات داریم که خداوند به او عنایت خاصه می کند.
تقاضایت در دعاها تسلیم به امرک باشد که این عاقبت به خیری دارد.
پس مرتبه ایی از تقوا برایت عاقبت به خیری می آورد که دلت تسلیم خدا باشد.
منبع:جلسه اخلاق آیت الله آقا مجتبی تهرانی
|