پرسش:
در برخي روايات نقل شده كه هر قيامي قبل از قيام قائم امام مهدي(عج) باطل است و صاحب آن طاغوت مي باشد. سؤال اصلي اين است كه انقلاب اسلامي را چگونه مي توان با توجه به اين گونه روايات توجيه كرد؟
پاسخ:
در بخش نخست پاسخ به اين سؤال ضمن تاكيد بر لزوم تشكيل حكومت اسلامي از منظر عقلاني و آموزه هاي ديني دو مورد از ابعاد و زواياي اين گونه احاديث شامل:
1- لزوم بررسي سندي و محتوايي احاديث
2- ضعف سندي بسياري از اين گونه روايات، مورد بررسي و واكاوي قرار گرفت اينك در بخش پاياني دنباله مطلب را پي مي گيريم:
3- اين احاديث در شرايطي صادر شده اند كه عده اي از علويان و برخي از عباسيان، براي مقابله با حكومت اموي؛ با استفاده از جهل مردم، خود را مهدي موعود كه پيامبراعظم(ص) وعده ظهور او را بشارت داده بود، قلمداد مي كردند واز مردم براي خود، به عنوان مهدي منتظر، بيعت مي گرفتند. در چنين اوضاعي «ائمه» با موضع گيري مناسب، جلوي سوءاستفاده آنان را مي گرفتند. شاهد اين جريان، قضيه «مهدي عباسي» يكي از خلفاي ظالم عباسي است كه به همين جهت لقب مهدي به خود داده و از مردم، بيعت مي گرفت و نيز محمدبن عبدالله بن الحسن، معروف به نفس زكيه، به نام مهدي موعود، براي خود از مردم بيعت مي گرفت و حتي از امام صادق(ع) نيز خواست كه به نام مهدي آل محمد(ص) با او بيعت كند و همراه او در جنگ با بني اميه شركت نمايد! وقتي امام صادق(ع) حاضر به بيعت با اين عنوان نشد «عبدالله» پدر محمد، سخت عصباني شد و سخناني ناروا خطاب به امام بيان كرد. دراين مناظره حضرت به عبدالله فرمود:نه پسر تو آن مهدي موعود است و نه الان وقت قيام است و اگر مي خواهيد براي خدا غضب كنيد، امر به معروف و نهي از منكر نماييد. شما پدر محمد، شيخ ما هستي و رهبري قيام را برعهده بگيريد، ما نيز با شما بيعت مي كنيم.
اين روايت خود دليل بر اين است كه از نظر ائمه(ع) هر قيامي محكوم نبود، بلكه امام (ع) براي شركت در قيامي كه براي امر به معروف و نهي از منكر باشد، اعلام همكاري كرده بود و اين گونه قيام و انقلاب را امضاء كرده و مشروع اعلام مي كند. اغلب روايات نهي از قيام كه مخالفين به آنها استناد كرده اند، از اين نوع روايات بوده و درچنين فضايي صادر شده اند و منع از قيام، مشروط و ناظر به افراد خاصي است و مطلق نمي باشد. ازسوي ديگر اگر روايات مذكور را به معناي ظاهري و نفي مطلق همه قيام ها و مبارزات براي تشكيل حكومت بدانيم. نتيجه آن وجوب سكوت در برابر همه ظلم ها، طاغوت ها و بي عدالتي هاست و اين مخالف نص صريح آيات قرآن و روايات اهل بيت(ع) است كه اسلام دين عدالت است و مردم را به عدالت و زندگي عادلانه دعوت كرده و سكوت در برابر اهل ظلم و كفر را جايز ندانسته است. بنابراين قيام امام حسين(ع) و ساير امامان معصوم در برابر ظالمان و ستمگران تنها براي آنان جايز بوده و پيروي از سيره و سنت آن بزرگواران براي ديگران جايز نيست. ما تنها موظفيم براي امام حسين(ع) و ائمه اطهار(ع) ذكر مناقب و سجاياي آن ذوات مقدسه را بيان كرده و براي آن بزرگواران فقط عزاداري كنيم. |