فضيلت مهدي شناسي
امام محمد باقر عليه السلام:
كسي كه با معرفت امامش بميرد، مانند كسي است كه با حضرت قائم عليه السلام در خيمه اش بوده باشد.اين بشارت، براي كساني كه آرزوي درك زمان ظهور امامشان را دارند، بزرگ ترين مژده و بالاترين نويد است.
اين حديث نوراني و بشارت انگيز تمام مهدي باوران را به اهميت و فضيلت лمهدي شناسي╗ و التزام به نشانه ها و آثار آن معتقد مي سازد. كسي كه به مقام лمهدي شناسي╗ برسد، حتي اگر در ظاهر به دليل تأخير ظهور، از درك محضر مولايش محروم بماند، چيزي ا مقام مؤمنان در زمان ظهور كم نخواهد داشت، چرا كه قلب او از رهگذر معرفت، همواره در محضر امام عصر خويش حاضر بوده و در واقع لحظه اي از درك حضور آن حضرت محروم و مهجور نمانده است. آري مهدي شناسان مقيمان درگاه محبتش و حاضر در خيمه گاه معرفتش هستند. پس خوشا به حال مهدي شناسان كه قلب پاك خويش را خيمه گاه محبت و معرفت او ساخته اند و به حضور و ظهوري هميشگي راه يافته اند.
پس خواهرم و برادرم اينك بشتاب تا معرفت و شناخت خود را نسبت به آن يگانه ي دوران و آن امير مهربان ارتقا بخشيم و توفيق جرعه نوشي از جام محبت، معرفت، ولايت، رأفت و دعاي خير حضرتش را از خداوند طلب نماييم.
چگونه مي توان امام زمان را شناخت؟
آيت الله جوادي آملي: شناخت دو گونه است: يكي شناخت تاريخي و ظاهري و ديگري شناخت واقعي كه مهم تر از اولي است. مهم آن است كه ما حضرت را حقيقتا بشناسيم و حضرت ما را ببيند (به ما توجه نمايد)، نه اينكه ما حضرت را ببينيم.
در زمان پيامبر(ص) ، كم نبودند كساني كه وجود مبارك حضرت را مي ديدند، اما خداي سبحان درباره ي آنها فرمود: лتراهم ينظرون اليك و هم لا يبصرون╗ آنها را مي بيني كه به تو نگاه مي كنند ولي تو را نمي بينند، يعني اهل بصيرت نيستند. اگر ما طوري رفتار كنيم كه وجود مبارك امام زمان(عج) ما را بپسندد، هنر است. خداوند كه بر همه چيز بينا است، روز قيامت به يك عده نگاه نمي كند: лو لا يكلمهم الله و لا ينظر اليهم يوم القيامة╗ آن نگاه تشريفي را نسبت به عده اي اعمال نمي كند و با آنها صحبت نمي كند. اگر ما واقعا در مسير صحيح حركت كنيم، حضرت ما را مي بيند و اين نظر تشريفي ايشان براي ما شرف است وگرنه ديدن فيزيكي خيلي كارساز نيست. همچنان كه خيلي ها پيامبر اكرم(ص)، اميرالمؤمنين(ع) و حضرت زهرا(س) را مي ديدند، ولي بصيرت نداشتند. ديدن هاي تشريفي مهم است، نه نگاه صوري. البته گاهي همان نگاه صوري هم پديد مي آيد و انسان وجود حضرت را از نزديك زيارت مي كند و فيضي مي برد و مشكل او هم به بركت حضرت از طرف خداوند حل مي شود. اما مهم همان ديدن حضرت از روي بصيرت است.
برگرفته از مجله امان
خواسته امام
يكي از ياران امام صادق (ع) از ايشان سخني را نقل مي كند:
-چقدر از شما مي شنوم كه سلمان فارسي را نام مي بريد؟
-نگو سلمان فارسي، بگو سلمان محمدي. مي داني چرا سلمان اينقدر نزد ما عزيز و گرامي است؟
- نه نمي دانم مولاي من!
-سلمان به خاطر سه ويژگي نزد ما عزيز و گرامي است:
1- خواسته ي امير المؤمنين را بر خواسته ي خود ترجيح مي داد.
2- محرومان و فقرا را دوست داشته و بر ثروتمندان ترجيح مي داد.
3- علم و عالمان را گرامي مي داشت.
سلمان، عبد صالح خدا، حق گرا و مسلمان بود و از مشركين نبود. آري، سلمان خواسته ي اميرالمؤمنين را بر خواسته ي خود ترجيح مي داد. يعني خواسته ي امام زمان خود را بر خود و خواسته اش مقدم مي داشت. سلمان اگر امروز بود چه مي كرد؟ ما كه به ايراني بودن سلمان افتخار مي كنيم، ما چه مي كنيم؟ ما چقدر خواسته ي مولايمان را در نظر گرفته ايم؟ وقت حرف... وقت كار... وقت نگاه... وقت... چقدر حساب كرده ايم آقا اين كار را دوست دارد يا نه؟ آيا آقا مي پسندد يا...؟
برگرفته از نشريه امان
چگونه انتظار بكشيم؟
آشنايي با وظايف منتظر در زمان غيبت ما را ياري خواهد نمود كه هر چه نيكوتر انتظار قيام آن بزرگوار را بكشيم. در اينجا اندكي از آن وظايف را مي آوريم:
1- شناخت حضرت مهدي (عج)
يكي از مهمترين وظايف ما در زمان غيبت شناسايي آن بزرگوار است و بايد بدانيم كه مقصود از اين شناسايي تنها آشنايي علمي و يا تاريخي آن حضرت نيست. بلكه بايد به مقامات معنوي آن بزرگوار عرفان پيدا كنيم و اميد است در مرحله بعد به آن حضرت قلبا محبت داشته باشيم.
2- خودسازي
بايد بدانيم كه اگر از امام زمان خود دوريم، اگر حضرت مهدي (عج) غايب است، همه و همه نتيجه ي اعمال زشت خود ماست. پس بايد خود را بسازيم، بايد اعمالمان را اصلاح نماييم، گويي همواره در مقابل مولايمان امام زمان (عج) قرار داريم. حضرت مهدي (عج) نيز به اين نكته نظر دارند، آنجا كه مي فرمايند: лهريك از شما بايد به آنچه كه به وسيله آن به دوستي ما نزديك مي گردد، عمل كند و بايد از آنچه كه به وسيله آن به ناخشنودي و خشم ما مي رسد، بپرهيزد.╗
3- آماده كردن جامعه
پس از آنكه حضرت مهدي (عج) را شناختيم و اعمال صالح پيشه كرديم، بايد به دگر سازي و شناساندن آن بزرگوار به ديگران بپردازيم و اين وظيفه اي بس مهم و عظيم است.
4- دعا
براي آن حضرت دعا كنيم و ظهور آن حضرت را از خداوند بخواهيم كه خود ايشان فرمودند: лبراي فرج بسيار دعا كنيد كه براستي گشايش خود شما نيز در آن است.╗
دعاي عهد را صبحها بعد از نماز حتما بخوانيم. در قنوتهاي نماز دعاي فرج را فراموش نكنيم و به ياد داشته باشيم كه دعا كردن براي آن حضرت از حقوقي است كه آن بزرگوار به گردن ما دارند. و نيز دعاي ندبه را كه زبان حال يك فرد منتظر و شيداي شيعي و سرشار از معاني جالب و ژرف است، در روزهاي عيد و هر جمعه صبح بخوانيم.
5- صدقه
براي سلامتي آن حضرت صدقه دهيم و پس از نمازهاي يوميه خواندن آية الكرسي را براي سلامتي آن حضرت فراموش ننماييم.
6- توسل به امام زمان (عج)
حل مشكلات و ناراحتي هاي خود را از آن حضرت بخواهيم و مطمئن باشيم كه ايشان مناجات هاي ما را مي شنود و به آن پاسخ مي دهند. (ان شاء الله تعالي)
7- پيروي از نمايندگان امام زمان (عج)
از نواب عام آن حضرت، فقهاي بزرگ شيعه پيروي نماييم و بدانيم كه به فرمان حضرت در زمان غيبت، تحت سرپرستي آنها هستيم.
8- انتظار فرج و صبر
دو امر مهم يعني انتظار فرج و صبر در مقابل ناملايمات را از خداوند متعال مسئلت نماييم.
برگرفته از كتاب: شناخت امام زمان (عج)
موانع ظهور حضرت ولي عصر (عج)
موانع ظهور حضرت ولي عصر (عج) را بايد در عوامل فردي و اجتماعي جستجو کنيم. حضرت بقية الله (عج) طي نامه اي به شيخ مفيد مي نويسند:
лاگر شيعيان ما يک پارچه و يک دل به پيمان خود با ما وفا مي کردند، هرگز سعادت ديدار ما از آنان به تاخير نمي افتاد. تنها اعمال بدِ خودِ آنان است که آنان را از ديدار ما محروم نموده است.╗ بر اين اساس موانع ظهور حضرت را مي توان در موارد ذيل خلاصه کرد:
عدم معرفت واقعي و احساس نياز
اکثر افراد، معرفت صحيحي نسبت به امام زمان ندارند. براي اينکه به معرفتمان نسبت به امام زمان و ميزان احساس نيازمان به ايشان پي بريم، به فرمايش حضرت در تشرُّف يکي از اَحبار در مسجد جمکران توجه نماييد. حضرت فرمودند: лشيعيان ما بهاندازه آب خوردني، ما را نمي خواهند. اگر بخواهند دعا مي کنند و فرج ما مي رسد.╗ عدم معرفت، عدم نياز را در پي دارد.
ناسپاسي
يکي ديگر از موانع ظهور که از مردم نشأت مي گيرد، ناسپاسي و کفران نعمت مردم در برابر نعمات بي حد و اندازه مادي ومعنوي خداوند- بخصوص نعمت ولايت که بزرگترين نعمت هامي باشد- است. معصيتها نشان دهنده اين ناسپاسي هستند.
وجود صفات رذيله و وابستگي به دنيا اين مساله از عدم معرفت عميق نسبت به امام زمان (عج) و غفلت از آن حضرت نشات مي گيرد. اگر ايمان داشتيم به اينکه هر لحظه ممکن است حضرت شرفياب شوند، خانه دل خود را از جميع گناهان و صفات رذيله و حيواني و شيطاني، و محبت دنيا پاک مي کرديم و آن را براي تشريف فرمايي آن عزيز، به صفات حميده مزين مي نموديم. ولي غفلت بزرگي که ما را فرا گرفته،آنچنان ما را در صفات رذيله و محبت دنيا غرق نموده که اصلاً به فکر اينکه بايد براي فراهم نمودن ظهور امام زمان (عج) قدري از آنچه که با شأن و مقام آن حضرت منافات دارد کناره بگيريم،
نيستيم.
اللهم عجل لوليك الفرج
ظهور ناگهاني فرا ميرسد
در بسياري از رواياتي كه از پيامبر گرامي اسلام(ص) و امامان معصوم(ع) نقل شده، اين نكته مورد تأكيد قرار گرفته است كه ظهور نيز همانند قيامت، ناگهاني و غير منتظره فرا ميرسد و زمان آن را هيچكس جز خداوند حكيم نميداند.
از جمله در روايتي كه امام رضا(ع) به واسطة پدران بزرگوارش از پيامبر اكرم(ص) نقل ميكند چنين آمده است:
به پيامبر(ص) عرض شد: اي فرستادة خدا! آن قائم كه از نسل شماست چه وقت ظهور ميكند؟ آن حضرت فرمود: ظهور او مانند قيامت است. лتنها خداوند است كه چون زمانش فرا رسد آشكارش ميسازد. فرا رسيدن آن بر آسمانيان و زمينيان پوشيده است. جز به ناگهان بر شما نيايد╗.1و2
امام باقر(ع) نيز در تفسير اين آية شريفه:
هَلْ يَنْظُرُونَ إِلاّ السَّاعَةَ أَنْ تَأتِيَهُمْ بَغْتَةً وَ هُمْ لايَشْعُروُنَ.3
آيا چشم به راه چيزي جز آن ساعتند كه ناگاه و بيخبرشان بيايد؟
ميفرمايد:
مراد از ساعت، ساعت [قيام] قائم(ع) است كه ناگهان برايشان بيايد.4
حضرت صاحبالامر(ع) نيز در يكي از توقيعات خود بر اين نكته تأكيد ميورزند كه ظهور ناگهاني و دور از انتظار فرا ميرسد:
فرمان ما به يكباره و ناگهاني فرا ميرسد و در آن زمان توبه و بازگشت براي كسي سودي ندارد و پشيماني از گناه كسي را از كيفر ما نجات نميبخشد.5
اين دسته از روايات از يكسو هشداري است به شيعيان كه در هر لحظه آمادة ظهور حجت حق باشند و از سويي ديگر تذكري به همة كساني است كه در پي تعيين وقت براي ظهورند.
------------ --------- --------
پينوشتها:
1. سورة اعراف (7)، آية 187.
2. صدوق، محمد بن علي بن حسين، كمالالدين و تمامالنعمة، ج2، ص373.
3. سورة زخرف (43)، آية 66.
4. مجلسي، محمدباقر، بحارالانوار، ج 24، ص 164، ح 4.
5. طبرسي، احمدبن علي بن ابي طالب، الاحتجاج، ج2، ص 498؛ مجلسي، محمدباقر، همان، ج 53، ص 176.
http://m-dini.blogfa.com/
|