نه اینكه معانی تنها نازل شده باشد و الفاظ ساخته پیامبر باشد. آیات فراوانی از قرآن بر این حقیقت دلالت دارند از جمله:
ـ مزمل،آیه5:«انا سنلقی علیك قولاً ثقیلاً؛ در حقیقت ما به زودی بر تو گفتاری گرانبها القا می كنیم». این آیه، از قرآن با عنوان قول ثقیل یاد كرده است و این خود دلالتی واضح دارد بر اینكه لفظ بر پیامبر نازل شده است.
ـ قیامت،آیه18 ـ 16: «لاتحرك به لسانك لتعجل به ان علینا جمعه و قرآنه فاذا قرأناه فاتّبع قرآنه؛ زبانت را (در هنگام وحی) زود به حركت درنیاور تا در خواندن (قرآن) شتاب زدگی به خرج دهی. در حقیقت گرد آوردن و خواندن آن بر (عهده) ما است. پس چون آن را بر خواندیم (همان گونه) خواندن آن را دنبال كن».
ـ بقره،آیه252: «تلك آیات الله نتلوها علیك بالحق؛ این (ها) آیات خدا است كه ما آن را به حق بر تو می خوانیم».
در این آیات خداوند، قرائت و تلاوت قرآن را در هنگام وحی به خود نسبت داده است كه نشانگر آن است كه لفظ قرآن از جانب خداوند نازل شده است. علاوه بر آن، مسئله اعجاز در فصاحت و بلاغت می رساند كه لفظ و معنا هر دو از سوی خداوند متعال نازل شده است. خلاصه آنكه تفاوت های دیگری نیز بین وحی و تجربه دینی وجود دارد كه ما در این نوشتار تنها به برخی از آنها پرداختیم و تفصیل آن نیاز به كتاب مستقلی دارد و آنچه در اینجا حائز اهمیت است، اینكه تفاوت های بین وحی و تجربه دینی بیش از آن است كه بتوان آنها را یكسان پنداشت.
...................................
منبع: سيد مهدي صالحي اميري- فصلنامه مربيان.
|