بسم الله الرحمن الرحیم
انّ الْجَهادَ بابٌ مِنْ ابْوابِ الْجَنَّةِ فَتَحَهُ اللهُ لِخاصَّةِ اوْلِیائِه ِ 1 (عن امیرالمؤمنین علیه السلام)
این فضیلت بزرگ در بین فضایل بیشماری که برای مجاهدین فی سبیل الله نقل شده بیشتر جلب توجه میکند. این واژهها با همان معنای عرفی خود - نه اسرار الهی و عرفانی که دست ما از آنها کوتاه است - بی شک گفتار و نوشتار بشر عادی از بیان آنها عاجز است.
این مدال الهی بر بازوان مجاهدان، چون خورشید در نزد صاحبان اسرار غیبی و ملکوتی میدرخشد. مگر این جلوه همان خلقت نیست که ابراهیم خلیل الرحمن را مفتخر کرد؟ و بارقهای از مقام حبیب اللهی نیست که در تارک افضل موجودات میدرخشد؟ و مگر نازله مقام ولیّ اللهی نیست از امیرالمؤمنین تا خاتم الاولیا که به آن اولیاء الله مشرف شده؟
اگر هست - که هست - با چه بیان میتوان حول آن گردید، و با کدام چشم بشری میشود این جلوه را دید؟ پس بهتر اینکه من قاصر با تقدیم «السلام علیکم یا خاصة اولیاء الله» (۲) دم فرو بندم. و این کرامت بزرگ برای مجاهدان فی سبیل الله است، چه شهید یا پیروز شوند یا نشوند. و برای شهیدان، فضایل زایدالوصف دیگر است و برای پیروزمندان عزیز فضلی جداگانه. پیروزمندانی چون این عزیزان شورانگیز، از فرماندهان عزیز سپاه و ارتش تا سایر مجاهدان، تا سایر مبارزان و مجاهدان میدان دفاع و پیشتازان بسیج و کمیته
پی نوشت:
(۱)- «جهاد، دری از درهای بهشت است که خداوند آن را برای اولیای خاص خویش گشوده است». نهج البلاغه امام علی (ع)، خطبه ۲۷.
(۲)- «درود بر شماای اولیای برگزیده خدا».
|