چگونه انسان می تواند به مقام دوستی با اهل بیت برسد و با آنان انس و نزدیکی پیدا کند؟ آیا گناهان گذشته در این راه تأثیری دارد یا خیر؟ برای نیل به مقام دوستی با اهل بیت، دو راه وجود دارد که هر دو ملازم یکدیگر است؛ 1. نظری. 2. عملی 1. راه نظری؛ «محبّت» فرزندی است که در دامان «معرفت»، پرورش می یابد و آن گاه که معرفت حاصل شود، کشش به سوی محبوب و شکل گرفتن طبق روش او نیز حتمی خواهد بود. از این رو، نخستین قدم در راه ایجاد محبّت و نیل به مقام دوستی با اهل بیت، شناخت آنهاست. برای شناخت آنها نیز سه راه وجود دارد که عبارتند از: 1. مطالعه تاریخ زندگانی آنان. 2. مطالعه و تفکر در سخنان ایشان. 3. شناخت خدا؛ با شناخت حضرت حق و صفات او می توانیم بفهمیم که اهل بیت - که متصف به اوصاف و اسمای الهی اند- دارای چه ویژگی هایی می باشند. 2. راه عملی؛ در این راه نیز دو روش اساسی زیر وجود دارد: 1. تبعیّت از آنان؛ عمل کردن به سخنانشان، اجتناب از حرام و عمل کردن به واجبات، هم شکلی با آن سروران، متخلق شدن به اخلاق آنان در سخن و عمل موجب دوستی با آنان می شود. باروری محبّت به آن عزیزان، دوست داشتن اموری و افرادی است که آنان دوست می دارند و متنفر بودن از هر کس و هر چیزی است که آنان مبغوضش می دارند. 2. رابطه و پیوند داشتن؛ زیارت آنان در حرم های پاکشان و یاد کردن ایشان از راه دور و نزدیک، موجب ایجاد محبّت می شود. این همه ثواب که بر زیارت اهل بیت علیهم السلام مترتب بوده و این همه به آن توصیه شده است، برای این است که با آنان «رابطه» پیدا شود. وقتی رابطه پیدا شد، «تشبّه» پدید می آید و وقتی تشبّه پدیدار گشت، عشق و محبّت به حدّ عالی خود می رسد.1 در خصوص گناهان، اگر بدون توبه باشد، در محبّت و انس به آنان خلل ایجاد خواهد کرد؛ زیرا آنان از عمل پلید متنفرند و اما اگر این گناهان با توبه باشد، از آن جا که اینها خود تبدیل به حسنه می شود، زمینه را برای انس بیشتر فراهم خواهد کرد. در ایجاد این محبّت، باید به خود آنان نیز متوسل شویم و هنگامی که در آلودگی ها، تاریکی ها، حجاب ها، رنگ ها و تعلقات گرفتاریم، با توسل به آن بزرگواران، از آنان بخواهیم که به فریادمان برسند و مجذوبمان کنند. چون ز تنهایی تو نومیدی شوی زیر سایه یار، خورشیدی شوی روبجو یار خدایی را تو زود چون چنان کردی، خدا یار تو بود 2 منبع :www.hawzah.net پدیدآورنده: محمد رضا کاشفی ------------------------------------- پی نوشت 1. ر.ک. محمدرضا کاشفی، آیین مهرورزی، ص 121-127. 2. مثنوی، دفتر 2، ص 23 و 22. |