روش های استاد در اداره ی کلاس و تدریس بی تردید الگویی است برای داشتن کلاسی موفق و در نتیجه آموزش و پرورشی موفق .
1 – تفکیک مفاهیم در ابتدای کلاس : استاد تدریس مرتب و منظمی داشت . در آغاز درس ٬ مقدمات را به خوبی توضیح می داد . و مشخص می کرد که مطلب مبتنی بر چه مقدماتی است . تا در ذهن شنونده در هم آمیختگی فکری ایجاد نشود
2 – استفاده از زبان و بیان جذاب : یکی از تفاوتهایی که استاد مطهری با برخی اساتید دیگر داشت ٬ این بود که استاد ٬ با مطلب دانشجو را جذب می کرد و دیگران با بیان . البته بیان مهم است اما اگر فقط بیان باشد زود می گذرد .
به عبارت دیگر اگر بیان بدون مطلب باشد ٬ سرگرمی ای بیش نیست . اما اگر جان انسان مسئله را لمس کند ٬ دیگر کهنه شدنی نیست .
استاد به گونه ای عمل می کردند که فرد در هنگام خروج از جلسه ی درس استاد ٬ از درون حالت ابتهاج داشت و همواره به یادش می ماند .
3 – طرح مباحثی که مفید است : دانشجویان و شاگردان استاد کمتر دچار این سؤال می شدند که : این حرفها به چه درد می خورد ؟
و این به دلیل آن بود که درس ایشان برخاسته از درد ایشان بود .
4 – تدریس متناسب با سطح شاگردان :استاد در هر کلاس استعداد و بنیه ی مستمعین را در نظر می گرفت .
برای مثال کلاس های تفسیر قرآن ایشان با سطح کلاس های خصوصی ایشان در منزل ٬ و سطح هر دوی اینها ٬ با سطح کلاس های دانشگاه متفاوت بود . معمولا در کلاس عمومی تر ایشان از مثلها ٬ حکایات و داستان های شیرین برای رفع خستگی مستمعین استفاده می کرد و در کلاس های خصوصی تر به ندرت .
5 – ساده نویسی و ساده گویی : استاد سخت معتقد بود که باید به ‹‹ زبان زمان ›› کتاب نوشت .
او به زبان مردم سخن می گفت ٬ گر چه ژل ارتباط بین حوزه و دانشگاه بود اما زبان هر دو را به خوبی می شناخت . زبان شهید مطهری نه برای دانشجو بیگانه و غریب بود و نه برای طلبه ی علوم قدیمی . |