عيد نوروز
باد نوروز وزيـــده است به كوه و صحرا جامه عيـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا
بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نما
صوفى و عارف ازين باديه دور افتـادند جــام مى گير ز مطــرب، كه رَوى سوى صفا
همه در عيد به صحرا و گلستان بروند من ســرمست، ز ميخـــانه كنـــم رو به خدا
عيد نوروز مبارك به غنــــى و درويش يــــــار دلـــــدار، ز بتخـــانــــه درى را بـــگشا
گر مرا ره به در پير خــــــرابات دهى بــه سر و جان به سويش راه نوردم نه به پا
سالها در صف اربــــــاب عمائم بودم تـــا بـــه دلـــدار رسيدم نـــكنم بـــــاز خــطا
حُسن ختام
الا يا ايها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را كه از جـــانم فــــرو ريزد، هواى ننگ و نامم را
از آن مى ريز در جـــامم كــه جانم را فنا سازد برون سازد ز هستى، هسته نيرنگ و دامم را
از آن مى ده كه جانم را ز قيد خود رها سازد به خود گيـــرد زمـــــامم را، فرو ريزد مقامم را
از آن مى ده كــه در خلوتگـــــه رندان بيحرمت به هم كــوبد سجودم را، به هم ريزد قيامم را
نبـــــودى در حـــريمِ قدسِ گلــــرويان ميخــانه كه از هـــر روزنـــى آيم، گلى گيرد لجامم را
روم در جـــرگه پيران از خــــــود بىخبر، شايد برون ســـازند از جــانم، به مى افكار خامم را
تـــو اى پيــــك سبكباران دريــــاى عدم، از من به دريادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را
به ســـاغر ختم كردم اين عدم اندر عدم نامه به پيرِ صومعه بــــرگو: ببين حُسن ختــامم را
جان جهان
به تو دل بستم و غير تو كسى نيست مرا جُز تو اى جان جــــهان، دادرسى نيست مرا
عاشق روى تــوام، اى گل بى مثل و مثال به خدا، غير تو هــرگز هــــوسى نيست مرا
بـــا تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولى چه توان كرد كه بانگ جــــرسى نيست مرا
پــــرده از روى بينداز، به جان تـــــو قســم غيـــر ديــــدار رخت مـــلتمسى نيست مرا
گر نباشى بـــرم، اى پـــردگى هرجـــــايى ارزش قدس چـــو بـــال مگسى نيست مرا
مــــده از جنت و از حــــــور و قصورم خبرى جز رخ دوست نظر سوى كسى نيست مرا
شرح جلوه
ديــــــــــدهاى نيست نبيند رخ زيبــــــــــــاى تو را نيست گـوشى كه همىنشنود آواى تو را
هيچ دستـــــــــى نشـــــــــود جز بر خوان تو دراز كـــس نجويد به جهـــــــان جز اثر پاى تو را
رهرو عشقـــــــــم و از خــــــــــرقه و مسند بيزار به دو عالـــــــــــم ندهم روى دل آراي تو را
قامت ســــــــرو قـــــــــــــدان را به پشيزى نخرد آنكه در خــــــــــــواب ببيند قد رعناى تو را
به كجا روى نمـــــــايد كـــــــــه تواش قبله نهاى؟ آنكه جويد به حـــــــرم، منزل و ماواى تو را
همه جـا منزل عشق است؛ كه يارم همه جاست كور دل آنكــــه نيابد به جهـــان، جاى تو را
بــــــا كـــــه گويم كه نديده است و نبيند به جهان جــــــز خم ابـــــرو و جز زلف چليپاى تو را
دكـــــــه علـــــــم و خرد بست، درِ عشق گشود آنكه مىداشت به سر علّت سوداى تو را
بشكنــــــم اين قلـــــــم و پـــــــاره كنم اين دفتر نتـــــوان شـــــرح كنم جلـــــوه والاى تو را
درياى جمال
ســـــــر زلفت به كنارى زن و رخسارگشا تا جهان محو شود، خرقه كشد سوى فنا
به سر كوى تو اى قبله دل، راهى نيست ورنه هــــرگز نشـــــوم راهــى وادىّ "مِنا"
از صفـــاى گل روى تو هر آن كس برخورد بَـــــــركَند دل ز حريم و نكُند رو به "صفا"
طاق ابروى تو محراب دل و جان من است مــــــن كجا و تو كجا؟ زاهد و محراب كجا؟
ملحد و عارف و درويش و خراباتى و مست همـــه در امــــرِ تو هستند و تو فرمانفرما
خرقــه صوفى و جام مى و شمشير جهاد قبلهگاهى تو و اين جمله، همه قبله نما
رَسَـــم آيا به وصـــــال تو كه در جان منى؟ هجر روى تو كه در جان منى، نيست روا
ما همه موج و تو درياى جمالى اى دوست مــــــوج درياست، عجب آنكه نباشد دري
مسلك نيستى
جزعشق تو، هيچ نيست اندر دل ما عشق تـو سرشته گشته اندر گلِ ما
"اسفار" و "شفاء" ابن سينا نگشود بـــــا آن همـه جرّ و بحثها مشكل ما
بــا شيخ بگو كه راه من باطل خواند بـــر حـــــــــــقّ تو لبخند زند باطل ما
گــــــــــر سالك او منازلى سير كند خــــــود مسلك نيستى بود منزل ما
صـــد قافله دل، بار به مقصد بستند بر جــــاى بمانـــد اين دل غافـــل ما
گر نوح ز غرق سوى ساحل ره يافت اين غرق شدن همى بود ساحل ما
لب دوست
گـــــرچه از هر دو جهان هيچ نشد حاصل ما غــــم نباشد، چـــــــو بـــــود مهر تو اندر دل ما
حاصل كونْ و مكان، جمله ز عكس رخ توست پس همين بس كه همه كوْن و مكانْ حاصل ما
جملـــــــه اسرار نهان است درونِ لب دوست لب گشا! پـــــــرده بــــــــرانداز ازين مشكل ما
يـــــــــــا بكش يــا برَهان زين قفس تنگ، مرا يا بــــــــرون ساز ز دل، ايـــــن هــوس باطل ما
لايـــــق طوْف حــــــــــريم تو نبـــــــــوديم اگر از چــــــه رو پس ز مــــحبت بسرشتى گِل ما؟
خانقاهِ دل
الا يــــا ايها الســـــــــاقى! برون بر حسرت دلها كــه جامت حل نمايد يكسره اسرار مشــكلها
بــــــه مــــى بـــــــر بند راه عقل را از خانقاه دل كــــه اين دارالجنون هرگز نباشد جــاى عاقلها
اگر دل بستهاى بر عشق جانان، جاى خالى كن كه اين ميخانه هــرگز نيست جز ماواى بيدلها
تــــــو گــر از نشئه مى كمتر از آنى به خود آيى بـــــــرون شـو بيد رنگ از مرز خلـوتگاه غافلها
چــــــه از گلهاى باغ دوست رنگ آن صنم ديدى جـــدا گشتى ز بــاغ دوست درياها و ساحلها
تــــــــو راه جنت و فردوس را در پيش خود ديدى جـــدا گشتى ز راه حـق و پيوستى به باطلها
اگـــــــر دل دادهاى بر عـــــــالم هستى و بالاتر به خود بستى ز تار عنكبوتى بس سلاسلها
آفتاب نيمه شب
اى خوب رخ كه پـــــرده نشينى و بىحجاب اى صـــــــــدهزار جلـــــــوهگـر و باز در نقاب
اى آفتــــــــــابِ نيمــــ شب، اى ماهِ نيمروز اى نجم دوربين كـــــه نـــه ماهى، نه آفتاب
كيهان طلايه دارت و خــــــورشيد ســـايهات گيســـــــــوى حــــــور خيمــه ناز تو را طناب
جانهاى قدسيــان همه در حسرتت به سوز دلهــــــاى حوريـــــــان همـه در فرقتت كباب
انمـــــــوذج جمــــالى و اسطــــــوره جــلال درياى بيكــــــــرانى و عالـــــم همــــه سراب
آيــــــا شــــود كه نيم نظر ســـــــوى ما كنى تا پــــــــر گشــــــوده كوچ نماييم از اين قِباب
اى جلــــــــوه ات جمـــــــــالْ دهِ هرچه خوبرو اى غمزه ات هلاكْ كنِ هر چه شيخ و شاب
چشـــــم خرابِ دوست خــــرابم نموده است آبـــــــادى دو كـــــــوْن به قربـــان اين خراب
دريا و سراب
مــــا را رهـــــا كنيد در اين رنج بىحساب بــــــــــا قلب پاره پاره و با سينهاى كباب
عمرى گذشت در غم هجران روى دوست مــــــــــرغم درون آتش، و ماهى برون آب
حــــالى، نشد نصيبم از اين رنج و زندگى پيــــرى رسيد غرق بطالت، پس از شباب
از درس و بحث مدرسه ام حــاصلى نشد كـــى مىتوان رسيد به دريا از اين سراب
هــــــــرچه فراگرفتم و هــــــرچه ورق زدم چيـــــــزى نبود غير حجابى پس از حجاب
هـــــان اى عزيز، فصل جوانى بهوش باش در پيـــــــرى، از تو هيچ نيايد به غير خواب
اين جـــــاهلان كه دعوى ارشاد مى كنند در خرقه شان به غير "منم" تحفهاى مياب
ما عيب و نقص خويش، و كمال و جمال غير پنهــــــــان نمودهايم، چو پيرى پس خضاب
دم در نــــــىآر و دفتــــــــر بيهوده پاره كن تا كــــــى كلام بيهده گفتــــــــــار ناصواب
درگاهِ جمال
هــــر كجا پا بنهى حسن وى آنجا پيداست هــــركجــــــــا سر بنهى سجدهگه آن زيباست
همـــــــه سرگشتـــــه آن زلف چليپاى ويند در غم هجــر رُخش، اين همه شور و غوغاست
جملــــه خوبــــان برِ حُسن تو سجود آوردند اين چــه رنجى است كه گنجينه پير و برناست؟
عاشقــــــــــان، صدرنشينانِ جهانِ قدسند ســــرفــــــراز آنكــــه به درگاه جمال تو گداست
فارغ از ما و من است آنكه به كوى تو خزيد غافل از هر دو جهان، كى به هواى من و ماست؟
بـــــــر كن اين خرقه آلوده و اين بت بشكن بــــه در عشق فرود آى كـــه آن قبلـــه نمــــاست
سخن دل
عـــاشق دوست ز رنـــــگش پيداست بيدلــــــــــى از دل تنگـــش پيداست
نتــــــــــوان نــــــرم نمودش به سخن ايــــن سخن، از دل سنگش پيداست
از در صلح بــــــــــرون نـــــايد دوست ديگـــــــر امـــــروز، ز جنگش پيداست
مَى زده است، از رُخ سرخش پرسيد مستـــى از چشم قشنگش پيداست
يار، امشب پى عاشق كشى است مـــــن نگويـــــــم؛ ز خَدَنگش پيداست
رازِ عشـــــق تــــــــو نگــويد "هندى" چـــه كنـــــم من كه ز رنگش پيداست
مكتب عشق
آنكه دامن مى زند بر آتش جانـــم، حبيب است آنكـــه روز افزون نمـــايد درد من، آن خود طبيب است
آنچه روح افزاست، جام باده از دست نگار است نى مدرّس، نى مــربّى، نىحكيم و نى خطيب است
سرّ عشقم، رمز دردم در خم گيسوى يار است كـــى به جمع حلقــه صوفىّ و اصحــاب صليب است؟
از "فتـــوحاتم" نشد فتحىّ و از "مصباح"، نورى هــــر چــــه خواهم، در درون جامــه آن دلفريب است
درد مـــى جـــويند اين وارستگان مكتب عشق آنكه درمان خواهد از اصحــاب اين مكتب، غريب است
جرعهاى مى خواهم از جام تو تا بيهوش گردم هــــوشمند از لـــذّت اين جرعه مى، بى نصيب است
مـــوج لطف دوست، در درياى عشق بى كرانه گــــاه در اوُج فـــراز و گــــاه در عمــــــق نشيب است
رخ خورشيد
عيب از ما است، اگر دوست ز ما مستور است ديده بگشاى كـــــه بينى همــه عالم طور است
لاف كـــم زن كـــــــــه نبيند رخ خـورشيد جهان چشــم خفــاش كـــــه از ديدن نــورى كور است
يــــــــــا رب، ايــن پرده پندار كه در ديده ماست بـــاز كن تــــا كــــه ببينم همــــه عالم نور است
كــــــــــاش در حلقه رندان خبرى بود ز دوست سخن آنجا نه ز "ناصر" بــــــود از "منصـور" است
واى اگـــــر پــــــــرده ز اســــرار بيفتــــــد روزى فاش گردد كه چه در خرقــــه اين مهجــــور است
چــــــه كنــــــــم تا به سر كوى توام راه دهند؟ كاين سفر توشه همىخواهــد و اين ره دور است
وادى عشق كه بى هوشى و سرگردانى است مــــــدعى در طلبش بـــــوالهوس و مغــرور است
لـــب فرو بست هر آن كس رخ چون ماهش ديد آنكــــه مـــــدحت كنـد از گفته خود مسرور است
وقت آن است كــــــــه بنشينم و دم در نـــــزنم به همــــه كــون و مكان مدحت او مسطور است
عاشق سوخته
پــــــــرده بردار ز رخ، چهرهگشا ناز بس است عــــــاشق ســوخته را ديدن رويت هوس است
دست از دامنت اى دوست، نخواهم برداشت تا مــــــن دلشـده را يك رمق و يك نفس است
همــــــــه خوبان برِ زيبايىات اى مايه حُسن، فىالمثل، در برِ درياى خروشان چو خس است
مـــــرغ پــــر سوختــه را نيست نصيبى ز بهار عـــرصـه جولانگه زاغ است و نواى مگس است
داد خواهـــــم، غم دل را به كجا عرضه كنم؟ كه چو من دادستان است و چو فرياد رس است
اين همـــــــه غلغل و غوغـــا كه در آفاق بوَد ســـوى دلـــــدار، روان و همه بانگ جرس است
مذهب رندان
آنكه دل بگسلد از هر دو جهان، درويش است آنكـــــه بگــــذشت ز پيـــدا و نهان، درويش است
خـــــــــرقه و خانقه از مذهب رندان دور است آنكــــه دورى كند از ايــــــن و از آن، درويش است
نيست درويش كــــــــــــه دارد كُلــه درويشى آنكـــــه ناديـــده كلاه و سر و جـان، درويش است
حلقــــــه ذكـــــــــر مياراى كــه ذاكر، يار است آنكــــــه ذاكـــــر بشناسد به عيان، درويش است
هـــــر كه در جمع كسان دعوى درويشى كرد بـــــه حقيقت، نــــه كه با ورد زبان، درويش است
صــــــوفىاى كو به هواى دل خود شد درويش بنـــده همت خويش است، چسان درويش است؟
ديدارِ يار
عشـــــــــــق نگـــار، سرِّ سويداى جان ماست ما خاكســــــــار كــوى تو، تا در توان ماست
با خلـــــــــــــديان بگو كه، شما و قصور خويش آرام مـــــــا به ســـــــــايه سرو روان ماست
فردوس و هــر چه هست در آن، قسمت رقيب رنج و غمى كه مى رسـد از او، از آن ماست
بــــــــــا مدعى بگــــــو كه تو و "جنت النعيم" ديدار يار، حــــــــاصل ســـــرّ نهــــان ماست
ساغـــــــــــــــــر بيار و باده بريز و كرشمه كن كـــــــــاين غمزه، روحپرور جان و روان ماست
اين با هُشـــــــــــان و علم فروشان و صوفيان مــــــــــــىنشنوند آنچه كه ورد زبان ماست
سبوى عاشقان
بــــــرخيز مطربا، كه طرب آرزوى ماست چشم خــــرابِ يارِ وفــــــــــادار سوى ماست
ديـــــوانگى عاشق خوبان، ز باده است مستى عاشقـــــــــان خدا، از سبوى ماست
مـــــــــــــا عاشقان، ز قله كـوه هدايتيم روح الامين به "سدره" پى جستجوى ماست
گلشن كنيد ميكــــــــــده را، اى قلندران طيـــــــــر بهشت مــىزده در گفتگوى ماست
با مطربان بگــــــو كه طـــرب را فزون كنند دســـت گــــداى صومعه بالا به سوى ماست
ســــاقى، بـــــريز باده گلگون به جام من اين خُـــــــمِّ پــــــر ز مى، سببِ آبروى ماست
بـــــــاد بهــــــــــار پــرده رخسار او گشود ســـــرخىّ گــــــــل ز دلبر آشفته روى ماست
اى پــــــردگى كه جلوه ات از عرش بگذرد مهــــــر رُخــــت عجين به بُن موى موى ماست
قبله محراب
خــــــــم ابـــروى كجت قبله محــراب من است تاب گيســوى تو خود، راز تب و تاب من است
اهـــــــــــل دل را به نيايش، اگــر آدابى هست يـــاد ديــــــــدار رُخ و موى تو، آداب من است
آنچـــــــــه ديدم ز حـــريفان همه هشيارى بود در صف مـىزده بيـدارى من، خواب من است
در يَم علـــــــــــــم و عمل، مدعيان غوطه ورند مستــى و بيهشى مى زده گرداب من است
هـــــر كسى از گنهش، پوزش و بخشش طلبد دوست در طــاعت من، غافر و توّاب من است
حـــــــــــــــاش للّه كه جز اين ره، ره ديگر پويم عشق روى تــو سرشته بهگل و آب من است
هر كسى از غم و شادى است نصيبي، او را مــــــايه عشرت من، جامِ مىِ ناب من است
درياى عشق
افسانه جهــــان، دل ديوانه من است در شمع عشق سوخته، پروانه من است
گيسوى يــار، دام دل عاشقان اوست خــــــال سياه پشت لبش دانه من است
غوغاى عـــــــاشقان، رخ غمّاز دلبران راز و نيــــــــازها همـه، در خانه من است
كوى نكـوى ميكده، باب صفاى عشق طــــــاق و رواق روى تو كاشانه من است
فــــــــرياد رعد، ناله دلسوز جان من دريــــــاى عشق، قطره مستانه من است
تــــــا شد به زلف يار سرشانه آشنا مسجود قدسيان همگى، شانه من است
فتواى من
سر كوى تو، به جان تو قسم! جاى من است به خـــــــــم زلف تو، در ميكده ماواى من است
عارفانِ رخ تو جملــــــــــــــــه ظلومند و جهول اين ظلومىّ و جهولى، سر و سوداى من است
عاشـــق روى تو حسرت زده اندر طلب است ســــــر نهادن به سر كوى تو، فتواى من است
عالـــــــم و جاهل و زاهد، همه شيداى تواند اين نه تنهـــــــــــــا رقم سرّ سويداى من است
رخ گشـــــــا، جلوه نما، گوشه چشمى انداز اين هــــــــــواى دل غمديده شيداى من است
مسجد و صومعـــــــــه و بتكده و دير و كنيس هر كجا مــــــــــــىگذرى، ياد دلآراى من است
در حجابيم و حجـــــــــابيم و حجابيم و حجاب اين حجاب است كه خود، راز معماى من است
خانه عشق
خــانه عشق است و منزلگاه عشّاق حزين است پــــــايـــــــــــه آن بـرتر از دروازه عرشِ برين است
ايـــــــن ســـرا، بارافكن مىخوردگان راه يار است با پريشان حالى و مستى و بيهوشى قرين است
از جهــــان هستى و ملك جهان بينى برون است بــــا گروه نيستى جويان عاشق، همنشين است
مسكن ســــــوداگرانِ روى يـار گلعـــــــــذار است مــــــــركـــــــــــز دلدادگان آن نگارِ مه جبين است
پــــــــــرده داران حـــــــــــرم فـــرمانروايان طريقند بــــــانـــــــــــى اين بارگه آواره از روى زمين است
عــــــاكف اين كعبه وارسته ز مدح اين و آن است خـــــــــادم اين ميكــــده دور از ثناى آن و اين است
هواى وصال
در پيچ و تــــــــاب گيسوى دلبر، ترانه است دل بـــــــــــرده فدايى هر شاخ شانــــــه است
جان در هــــــــواى ديدن رخسار ماه توست در مسجد و كنيســــه نشستن بهانــــــه است
در صيــــــــد عــــــارفان و ز هستى رميدگان زلفت چـو دام و، خــــال لبت همچو دانــه است
انـــــدر وصــــــــال روى تو اى شمس تابناك اشكــــــــم چــــو سيل جــانب دريـــا روانه است
در كــوى دوست، فصل جوانى به سر رسيد بايد چــــــه كرد؟ اين همه جــور زمـــانــــه است
امــــــواج حُسن دوست، چو درياى بىكران اين مستِ تشنه كــــامْ غمش در كــــرانه است
ميخـــــــــــانه در هواى وصالش طرب كنان مطرب به رقص و شـــادى و چنگ و چَغانه است
پرتو عشق
عشق اگــــــر بال گشايد به جهان، حاكم اوست گـــــــر كند جلــوه در اين كوْن و مكان، حاكــم اوست
روزى ار رُخ بنمــــــايد ز نهــــــــــــــانخانه خويش فــــــــــاش گــردد كـــه به پيدا و نهان، حاكــم اوست
ذرّه اى نيست به عالم كه در آن عشقى نيست بــــــــــــــارك اللّه كه كران تا به كران، حاكــم اوست
گــــــــــر عيـــان گــردد روزى، رخش از پرده غيب همـــــــــــه بيننــد كه در غيب و عيان، حاكم اوست
تـــــا كه از جسم و روان بر تو حجاب است حجاب خــــــود نبينى بـــه همه جسم و روان، حاكم اوست
مـــن چه گويم؟ كه جهان نيست بجز پرتو عشق ذوالجلالى است كـــــه بر دهر و زمان، حاكم اوست
مبتلاى دوست
بــــــــــاد صبا، گذر كنى ار در سراى دوست بر گو كه: دوست سر ننهد جز به پاى دوست
مــــــن ســــــر نمى نهم، مگر اندر قدوم يار مـــن جان نمى دهم، مگر اندر هواى دوست
كـــــــــردى دل مــــــــرا ز فراق رُخت، كباب انصافْ خـــود بده كه بُوَد اين سزاى دوست؟
مجنــــون اسير عشق شد؛ امّا چو من نشد اى كـاش كس چو من نشود مبتلاى دوست
سبوى دوست
عمرى گذشت و راه نبردم به كـوى دوست مجلس تمــــــــام گشت و نـــــديديــم روى دوست
گــــلشن معطّــــــــر است سراپا ز بوى يار گشتيم هــــركجــــــــــــــا، نشنيديــم بــوى دوست
هر جا كه مى روى، ز رخ يار، روشن است خفــــــــاش وار راه نبـــــــــــــرديـــم ســوى دوست
ميخوارگـــــــــــانِ دلشده ساغـر گرفتـه اند ما را نَـــــــمــى نصيب نشـــــد از سبـــــوى دوست
گوش مـــــــــــن و تــو، وصف رُخ يار نشنود ورنــــــــه جهــــــــان نـــــــدارد جــز گفتگوى دوست
با عـــــــــاقلان بگو كه: رُخ يار ظاهر است كاوش بس است اين همــــه، در جستجوى دوست
ســــــاقى ز دست يار به ما باده مى دهد بـــــــر گيـــــر مى، تـــــو نيز ز دستِ نكـــوى دوست
سرّ جان
با كه گويم راز دل را، كس مرا همراز نيست از چه جويــــم سِرّ جان را، دربه رويم باز نيست
نـــاز كن تا مىتوانى، غمزه كن تا مىشود دردمنـــــــــدى را نديدم، عــاشق ايـن ناز نيست
حلقـــــه صــــوفى و دير راهبم هرگز مجوى مــــــــــــرغ بــال و پر زده، با زاغ همپرواز نيست
اهل دل، عـــــــاجز زگفتار است با اهل خرد بــــــىزبان بـا بىدلان هرگز سخن پرداز نيست
سربده در راه جانان، جان به كف سرباز باش آنكـه سر در كــــــــوى دلبر نفكند، سرباز نيست
عشق جانان ريشه دارد در دل، از روز اَلَست عشــــق را انجــــــام نبــود، چون ورا آغاز نيست
اين پريشان حالــى از جام "بلى" نوشيده ام ايـــن "بلــى" تا وصل دلبر، بى بلا دمساز نيست
محفل دلسوختگان
عاشقم، عاشق و جز وصل تو درمانش نيست كــــــيست كايـــن آتش افــروخته در جانش نيست؟
جـــــز تو در محفل دلسوختگان، ذكــرى نيست ايـــــــن حديثـــىاست كه آغازش و پايانش نيست
راز دل را نتــــــــوان پيش كسى بـــــــاز نمــود جــــــز بــرِ دوست، كه خود حاضر و پنهانش نيست
بـــــا كــــــــــه گويم كه بجز دوست نبيند هرگز آنكــــــه انديشــــــه و ديــــــدار به فرمانش نيست
گــــــــوشه چشــــمگشـا، بر منِ مسكين بنگر نـــــاز كن نـــــــــــاز، كه اين باديه سامانش نيست
ســــر خُمـــــ بـــــاز كن و ساغـــــر لبـــريزم ده كه بجـــــــز تــــــــــــو، سر پيمانه و پيمانش نيست
نتــــــوان بست زبـــــــانش ز پــــــــريشانگويى آنكـــــــــــــــه در سينه بجز قلب پريشانش نيست
پــــــاره كــــــــن دفتر و بشكن قلم و دم دربند كـــه كسى نيست كه سرگشته و حيرانش نيست
مستى عاشق
دل كـه آشفته روى تو نبـــــاشد، دل نيست آنكـــــــــه ديوانه خال تو نشد، عاقل نيست
مستــــى عاشق دلباخته از باده تــــوست بجــز اين مستيم از عمر، دگر حاصل نيست
عشق روى تــــــــو دريـــن باديه افكنــــد مرا چه تــوان كرد كه اين باديه را ساحل نيست
بگــــــــــذر از خـــويش اگر عاشقِ دلباختهاى كه ميـــان تو و او، جز تو كسى حايل نيست
رهرو عشقى اگر، خــرقـــه و سجــــــّاده فكن كه بجــز عشق، تو را رهرو اين منزل نيست
اگر از اهل دلــــى صــــوفى و زاهـــــــد بگذار كه جـــز اين طايفه را راه درين محفل نيست
برخَمِ طــــــــــــــــــرّه او چنگ زنـم، چنگ زنان كه جز اين حـــــــــاصل ديوانه لايعقل نيست
دست مـــن گير و از اين خرقه سالوس، رهان كه در اين خــــرقه بجز جايگــه جاهل نيست
علم و عــــــــــرفان به خــــــرابات ندارد راهى كه به منزلگـــــــــه عشّاق ره بــاطل نيست
حسرت روى
امشب از حسرت رويت، دگر آرامم نيست دلم آرام نگيــــــرد كــــــــــــه دلاَّرامم نيست
گــــــردش بــاغ نخواهم، نروم طَرْف چمن روى گلــــــــزار نجويـــــم كه گلندامم نيست
مـــــــــن از آغاز كــــه روى تو بديدم گفتم: در پـــــى طلعت اين حوروش، انجامم نيست
من به يك دانـــه، به دام تو به خود افتادم چه گمان بود كه در ملك جهان دامم نيست؟
خـــــــاك كويش شوم و كامْ طلبكار شوم گــرچه دانم كه از آن كامْ طلب، كامم نيست
همـــــه ايّام چو "هندى" سر راهش گيرم گــــــر چــــه توفيقِ نظر در همه ايامم نيست
هست و نيست
عالم اندر ذكر تو در شور و غوغا، هست و نيست بــــــاده از دست تـو اندر جام صهبا، هست و نيست
نــــــــور رخســــــــار تو در دلها، فروزان شد نشد عشق رويــــــت در دل هر پير و برنا، هست و نيست
بلبل انـــــــــدر شاخ گل مدح تو را خوانـد و نخواند بوى عطر موى تو در دشت و صحرا، هست و نيست
درد دل از روى زردم پيش او، گفــت و نـــــــــگفت پــاره پـــــاره جـــــامه صبر و شكيبا، هست و نيست
جـــــــانِ من در راه آن دلبر فدا گشت و نـــگشت جـــــان خــــــوبانْ برخىِ خاك دلارا، هست و نيست
كـــــــــــــاروان عشق در روياى او، رفت و نـرفت جــــــــان صدها كاروان در اين تمنا، هست و نيست
راه و رسم عشق
آنكـــــــــه ســر در كوى او نگذاشته، آزاده نيست آنكـــــه جـــــــان نفكنـده در درگاه او، دلداده نيست
نيستى را بــــــرگزين اى دوست، اندر راه عشق رنگ هستى هـــــــــر كه بر رُخ دارد، آدمزاده نيست
راه و رسم عشق، بيرون از حساب ما و تو است آنكـه هشيار است و بيدار است، مست باده نيست
ســــــــر نهــــادن بر در او پا به سر بنهادن است هـــر كـه خود را هست داند، پا به سر بنهاده نيست
ســــالها بـــــــايــــد كـــه راه عشق را پيدا كنى ايـــــن ره رنـــــــدان ميخانه است، راه ساده نيست
خــرقه درويش، همچون تاج شاهنشاهى است تـــــاجـــــــــدار و خرقه دار، از رنگ و بو افتاده نيست
تــــا اسير رنگ و بويى، بــــــــــوى دلبر نشنوى هــــــــــــــر كه اين اغلال در جانش بود، آماده نيست
قصه مستى
آنكه دل خــــــــــواهد، درون كعبه و بتخانه نيست آنچـــــه جان جويد، به دست صـــوفى بيگانه نيست
گفته هـــــاى فيلسوف و صوفى و درويش و شيخ در خـــــــور وصف جمــــــــــــــال دلبـــر فرزانه نيست
بــــــــا كــــه گويم راز دل را، از كه جويم وصف يار هر چه گويند، از زبـــــــــــان عاشـــق و ديوانه نيست
هــــــوشمنــــــــــدان را بگو، دفتر ببندند از سخن كانچه گويند، از زبــــــــــــــان بيهش و مستانه نيست
ساغر از دست تو گر نوشم، بَرَم راهى به دوست بــــى نصيب آن كس، كه او را ره بر اين پيمانه نيست
عـــــــــاشقــــــان دانند درد عاشق و سوز فراق آنكـــــــــه بر شمع جمالت سوخت، جز پروانه نيست
حلقـــــه گيســـــو و نـــــــاز و عشوه و خال لبت غير مستـــــــــــان، كس نداند غير دام و دانه نيست
قصــــــــــــــــه مستى و رمز بيخودى و بيهشى عاشقـــــــــــان دانند كاين اسطوره و افسانه نيست
مىگُساران
عاشقـــــــان روى او را خانــه و كاشانه نيست مرغ بال و پر شكسته، فكر باغ و لانه نيست
گـــــر اسير روى اويى؛ نيست شو، پروانه شو پاىبنـــد ملك هستى، در خور پروانه نيست
مىگســــاران را دل از عالم بريدن شيوه است آنكه رنـــــگ و بوى دارد، لايق ميخانه نيست
راه علم و عقل با ديوانگـــــــى از هم جداست بسته اين دانــــهها و اين دامها ديوانه نيست
مست شو، ديوانه شو، از خويشتن بيگانه شو آشنا با دوست، راهش غير اين بيگانه نيست
طبيب عشق
غـــــــــــم دل با كه بگويم كه مرا يارى نيست جز تـــــــــو اى روحِ روان، هيچ مددكارى نيست
غم عشق تو به جان است و نگويم به كسى كه در اين بــــــــاديه غمزده، غمخوارى نيست
راز دل را نتوانــــــــــــــــــم به كسـى بگشايم كه در اين ديــــــــــــر مغان رازنگهدارى نيست
ساقى، از ساغـــــر لبـــــريز ز مـــى دم بـربند كه در اين ميكـــــده مىزده، هشيارى نيست
درد من، عشق تــــــو و بستر من؛ بستر مرگ جز تواَم هيچ طبيببــــــى و پــــــرستارى نيست
لطف كن، لطف و گـــــــذر كن به سر بـــالينم كه به بيمــــــــــارى من جان تو، بيمارى نيست
قلـــــــــم ســـــرخ كشم بر ورق دفتر خويش هان كه در عشق من و حُسن تو، گفتارى نيست
خرقه تزوير
مـــــــــــاييم و يكى خرقه تزوير و دگر هيچ در دام ريـــــــــــا، بسته به زنجير و دگر هيچ
خودبينى و خودخواهى و خودكامگى نفس جان را چو "روان" كــــرده زمينگير و دگر هيچ
در بـــــــــــــــارگه دوست، نبرديم و نديديم جــــــــز نامه سربسته به تقصير و دگر هيچ
بگزيده خــــــرابات و گسسته ز همـــه خلق دل بستـــــــــه به پيشامد تقدير و دگر هيچ
درويش كـــــه درويشصفت نيست، گشايد بر خلق خــــــــــــــدا ديده تحقير و دگر هيچ
صـــــــــوفى كه صفاييش نباشد، ننهد سر جز بر در مــــــــردِ زر و شمشير و دگر هيچ
عالِـــــــــــم كه به اخلاص نياراسته خود را علمش به حجــابى شده تفسير و دگر هيچ
عــــــــارف كه ز عرفان كتبى چند فراخواند بستــــه است به الفاظ و تعابير و دگر هيچ
مژده ديدار
باد بهار مــــــــــــــــــــژده ديـــــدار يار داد شــــــايد كه جــان به مقدم باد بهار داد
بلبل به شـــــــــــاخ ســرو در آوازِ دلفريب بـــــــــــــــــر دل نويد سرو قد گلعذار داد
ساقى به جام بـــاده، در آن عشوه و دلال آرامشى به جـــــــــان مـــــــن بيقرار داد
در بوستان عشق، نشايد غمين نشست بايد كه جان به دست بتى مىگسار داد
شيرين زبان مــــــــن، گل بىخار بوستان جــــــامى ز غم به خسرو، فرهاد وار داد
تا روى دوست ديــــــــد، دل جانگداز من يك جـــــــــان نداد در ره او، صد هزار داد