شهید میثمی علاقه خاصی به رزمندگان و شاگردان خود داشت. او حتی فرصتهای کم را غنیمت میشمرد تا در کنار رزمندگان باشد. تبلیغ و درس او منحصر به همان ساعتهای کلاس و سخنرانی نبود.
آنگونه برخورد میکرد که در اولین برخورد هرکس را جذب میکرد. هرجا در عملیات کار سخت میشد، بر مشکلات غلبه میکرد و زمینههای یأس و ناامیدی با حضور او محو میشد. در موقع مشکلات با لبخند محبتآمیز و یا کلام گرم و دوستانهی خویش و با امید و اعتمادی که داشت چنان زمینهی خوشحالی را فراهم میساخت که همه به وجد میآمدند و این ناشی از جذبههایی بود که شهید میثمی به همراه داشت.
بر سر و صورت رزمندگان بوسه میزد. اگر کسی را چند روز نمیدید، در اولین دیدار چنان برخورد میکرد که گویی چندین ماه است از هم دور بودهاند. با وجود او رزمندگان احساس دلتنگی نمیکردند و ماندن در جبهه را بر بازگشتن به پشت جبهه ترجیح میدادند.
منبع: سایت طوبی |