پرسش:
فرزندي كه در اثر افراط و تفريط والدين و يا اختلالات آنان به بيماري هاي از قبيل وسواس دچار مي شود, گناهش بر عهدهء كيست ؟
پاسخ:
شكي نيست انسان از محيط طبيعي و اجتماعي , عادات بد يا خوب را مي گيرد و محيط(دوستان و بستگان و افراد جامعه ) مي تواند اثر گذار باشد و زمينهء اخلاق و عادات زشت يا پسنديده شود, ولي از انسان سلب مسئوليت نمي شود. اگر انسان گرفتار محيط فاسد و خلاف شود, مي تواند كار ناپسند را انجام ندهد و خود را نگه دارد. به تعبير ديگر: رفيق و پدر و مادر علت تامّه براي خلاف هاي ديگران و فرزند نيستند,گو اين كه مي توانند زمينه سازي باشند. گرچه پدر و مادر گاه دچار اختلال يا افراط و تفريط در بعضي مسائل واشتباه در كارشان مي شوند, امّا فرزندان مي توانند با علم و آگاهي , خود را از اشتباهات آنان نجات دهند و تحت تأثير آن ها قرار نگيرند, مثلاً اگر پدر يا مادر فحّاشي و بد زبان باشند و فرزند تحت تأثير آنان قرار گرفت , وقتي عاقل تر و كامل تر شد, مي تواند دست از آن كار بردارد. بنابراين نمي توانيم گناهان را بر دوش پدر و مادر و يادوست بياندازيم , گرچه آنان خطاكار باشند. ما مجبور نيستيم و مي توانيم خود را از وسواس ـ كه مرض بدي است يا از اخلاق بدي كه از ناحيهء پدر يا مادر گرفته ايم ـ نجات دهيم ./ح |