پرسش:
ديدگاه قرآن در سوره ضحي پيرامون دوران کودکي حضرت محمّد (ص) چيست؟
پاسخ:
در آيه 6 و 7 و 26 سوره ضُحي مي خوانيم «اَلَمْ يَجِدْكَ يَتيماً فَآوي ـ وَوَجَدَكَ ضالاً فَهَدي ـ وَوَجدَكَ عائِلاً فَاغْني» [آيا خداوند تو را يتيم نيافت و سپس پناه داد ـ و تو را گمشده يافت و هدايت كرد ـ و تو را فقير يافت و بي نياز نمود].
در آيه نخست اشاره به يتيمي پيامبر (ص) شده كه در تاريخ نيز آمده است، در آن هنگام كه در شكم مادر بود، پدرش «عبدالله» را از دست داد و شش ساله بود كه مادرش نيز از دنيا رفت و خداوند او را در آغوش جدش «عبدالمطلب» و در هشت سالگي كه جدش از دنيا رفت، در دامان عمويش «ابوطالب» پناه داد كه او را همچون جان شيرين دربر مي گرفت و محافظت مي كرد.
و در آيه سوم، اشاره به تهيدستي پيامبر (ص) در آغاز عمر كرده كه سپس خداوند مهر او را در قلب «خديجه» (س) انداخت و با او ازدواج كرد و ثروت سرشارش را در پاي او ريخت.
و اما در آيه دوم مي فرمايد تو را گمشده يافت و هدايت كرد، بعضي از مفسران، «ضالاً» را به معني عدم شناخت حق تفسير كرده، و گفته اند مفهوم آيه اين است كه تو گمراه بودي و حق را نمي شناختي و ما تو را به سوي حق هدايت كرديم، در حالي كه بعضي ديگر آن را به معني «غافل» مي دانند، يعني تو از اين احكام و كتاب آسماني، غافل بودي، ولي بعضي مي گويند مراد، ضلالت ظاهري است، يعني در طفوليت، يك يا چند بار، در درّه هاي مكه يا نقاط ديگر، گم شدي و خداوند تو را هدايت كرد و به آغوش پر مهر «عبدالمطلب» و «ابوطالب» و «حليمه سعديه» مادر رضاعيت بازگردانيد./ح |