پرسش:
چگونه ميتوانيم پردهها و حجابهاي بين خود و خدا را برداريم؟ اين پردهها و حجابها كدام هستند؟
پاسخ:
برخي از اموري كه در برداشتن حجابها و موانع بين انسان و خداوند مهربان مؤثراست عبارتند از:
1. تدبر در قرآن; چنان كه حضرت علي7 در وصف پرهيزكاران ميفرمايد: "آنان در شب به پا خاسته و قرآن را شمرده و با تدبر تلاوت ميكنند، جان خويش را با آن محزون ميسازند و دواي درد خود را از آن ميگيرند، هر گاه به آيهاي برسند كه در آن تشويق باشد با علاقه و اميد به آن روي ميآورند و روح و جانشان با شوق زياد در آن خيره ميشود و آن را همواره الگوي خود قرار ميدهند و هر گاه به آيهاي برخورد كنند كه در آن بيم باشد گوشهاي دل خود را براي شنيدن آن باز ميكنند و صداي ناله و برخورد زبانههاي آتش در گوشهايشان طنين انداز است."(ر.ك: نهج البلاغه، ترجمه: محمد دشتي، ص 403، خطبه 193، انتشارات زهد، تهران.)
2. عمل به احكام و دستورهاي قرآن: قرآن كريم ميفرمايد: "وَ لَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْءَانَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِن مَّدَّكِرٍ ;(قمر،17) ما قرآن را براي تذكر آسان ساختيم آيا كسي هست كه متذكر شود؟!"
3. داشتن تقوا و پرهيزكاري: "...وَاتَّقُواْ اللَّهَ وَيُعَلِّمُكُمُ اللَّهُ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ ;(بقره،282)...از خدا بپرهيزيد و خداوند به شما تعليم ميدهد; خداوند به همه چيز داناست."
4. معرفت نفس و خودشناسي; حضرت امام علي7 ميفرمايد: "افضل المعرفة، معرفة الانسان نفسه; بهترين شناختها آن است كه انسان خودش را بشناسد." و باز ميفرمايد: "من عرف نفسه فقد عرف ربّه; هر كس خود را بشناسد، همانا خدايش را شناخته است."(ر.ك: غررالحكم و دررالكلم، عبدالواحد بن محمد تميمي آمدي، ص 232، مكتب الاعلام الاسلامي، قم.)
5. اراده و عزم جدي بر ترك گناه: انسان بايد با توبة نصوح (تحريم،8) بر ترك رذايل اخلاقي و گناه تصميم بگيرد; قرآن كريم ميفرمايد: "اماكساني كه ايمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند، پروردگارشان آنها را در رحمت خود وارد ميكند، اين همان پيروزي بزرگ است."(جاثيه،30)
6. راهشناسي; انسان بايد راه رسيدن به فضائل اخلاقي و ترك رذايل اخلاقي را بشناسد. مثلاً به قبح صفات زشت و ناپسند و آثار زيانبار منكرات اخلاقي و عواقب ارتكاب آنها را شناسايي كند و راه جلوگيري و حذف آنها را پيدا كند. و يا با فضائل و آداب اخلاق اسلامي آشنا شود و آثار مثبت و سودمند آن را بشناسد. و...(ر.ك: پيام قرآن، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 1، ص 217ـ279، انتشارات دارالكتب اسلامية، تهران.)/ح |