تا سی سالگی، اعضا و جوارح در حال رشد هستند؛ امّا در سن سی سالگی رشد اعضا متوقّف می شود. از چهل سالگی به بعد چشم ضعیف می شود، موی سر می ریزد، گوش نمی شنود، دست و پا درد می گیرد و ...؛ آدمی خود می بیند که همه از بین می روند و پایداری و ثبات ابدی ندارند.
عزّت نفس در گرو شناخت خویشتن
کسی که خود را شناخت، خود را در برابر دیگران کوچک و خوار نمی کند؛ چون تنها در برابر یک نفر احساس حقارت می کند و آن خداوند متعال است.
امام علی (علیه السلام) می فرمایند: «مَن عَرَفَ قَدرَ نَفسِهِ لَم یُهِنها بِالفانیاتِ»1 کسی که خود را شناخت و یا قدر خویش را دانست به چیزهای از بین رفتنی، خود را خوار نخواهد کرد.
انسان به خوبی می فهمد که نابود شدنی است. تا سی سالگی، اعضا و جوارح در حال رشد هستند؛ امّا در سن سی سالگی رشد اعضا متوقّف می شود. از چهل سالگی به بعد چشم ضعیف می شود، موی سر می ریزد، گوش نمی شنود، دست و پا درد می گیرد و ...؛ آدمی خود می بیند که همه از بین می روند و پایداری و ثبات ابدی ندارند. بنابراین اگر بخواهیم خود را حفظ کنیم باید نفس خود را با کسی پیوند دهیم که مانند خودمان فانی نباشد، بلکه ماندنی باشد. ولی اگر دل به موجودی فانی مانند خود بستیم، باید اعتراف نمائیم که کوری عصاکش کوری دگر شود!
عاقلانه آن است که انسان به چیزی ماندنی تکیه کند و آن جز خداوند متعال کس دیگری نیست.
--------------------
پاورقی
1.غررالحکم و دررالکلم، ص233
منبع : از خود تا خدا، ص215، آقاتهرانی |