اگر انسان توجه نداشته باشد که روزی ملایک به او سجده کرده اند، نتیجه اش آن می شود که به شیطان سجده می کند. انسانی که خود را نمی شناسد، به کم فروشی مبتلا می شود و خود را به بهای اندکی می فروشد.
ارزش حقیقی انسان
انسان باید تلاش کند تا در معامله هایش ضرر نکند. انسانی که می خواهد وارد یک گروه و یا جایی بشود، باید شرایطش را داشته باشد. باید خود را بشناسد و ببیند آیا آن شرایط را داراست یا نه؟ پس انسان باید از خود برآوردی داشته باشد تا ببیند کیست.
اگر فردی بگوید: من کسی هستم که خدا درباره من گفته است: «نَفَختُ فِیهِ مِن رُوحِی»1 از روح خود در آن دمیدم، این چنین چیزی خیلی ارزش دارد. اگر فرد به این باور رسید که «رَحِمَ اللهُ امرَئاً عَرِفَ قَدرَهُ و لَم یَتَعَدَّ طَورَهُ؛ خدا رحمت کند کسی را که قدر خودش را بشناسد و از آن تجاوز نکند»،2 یعنی توانست موقعیّت خود را تشخیص دهد، این شناخت بسیار ارزشمند است. این جاست که معلوم می شود غفلت، انسان را بدبخت می کند. انسانی که ارزش خود را نداند، به جهنّم می رود. نه آن که خدا او را به جهنم ببرد، بلکه خودش می رود؛ چرا که در دنیا زندگی جاهلانه داشته و عملاً به طرف آتش حرکت می کرده است: آتش طمع، آتش شهوت، آتش غضب، آتش گناه و ... . اگر انسان توجه نداشته باشد که روزی ملایک به او سجده کرده اند، نتیجه اش آن می شود که به شیطان سجده می کند. انسانی که خود را نمی شناسد، به کم فروشی مبتلا می شود و خود را به بهای اندکی می فروشد.
فردی مقام اول کشتی کج شده بود و شاه می خواست به او جایزه بدهد. پیغام فرستاد که هر چه بخواهی به تو می دهم. او گفته بود: «تصدیق گواهی نامه پایه یک رانندگی را می خواهم». وقتی گواهینامه را دادند و او رفت، شاه گفت: «از چشمم افتاد، فکر می کردم برای خود کسی است ولی برای خود ارزشی قایل نبود».
انسان از دعاهای خود می فهمد که چه اندازه ارزش دارد. امام خمینی (قدس الله نفسه الزکیه) می فرمایند: «متأسفم برای کسی که به حرم امام هشتم (علیه السلام) می آید و چیزهایی می خواهد که در حدّ انسانیّت نیست. چنین فردی خیلی کوچک است، چرا که به منبع لطف و خزینه الهی آمده است، امّا یک خواسته کوچک دنیایی دارد و از معنویّات غافل است».
-------------------
پی نوشت ها:
1. سوره حجر، آیه 29
2. غررالحکم و دررالکلم، ص233
منبع : از خودتاخدا، ص 248، آقاتهرانی |