يكي از رذائل مهم اخلاقي دنيازدگي است. در واقع اين بيماري را مي توان سرمنشأ همه فسادها و تباه كاري هاي انسان دانست. امام صادق (علیه السلام) در اين باره مي فرمايد: «رَأْسَ كُلِّ خَطيئَةٍ حُبُّ الدُّنْيا»؛
دو عامل مهمّي كه سدّ راه قرب به خداي تعالي و وصال شده و موجب دوري از محبوب دل ها حضرت صاحب الزمان (ارواحنافداه) ميگردد، هواپرستی و دنیازدگی می باشد.
هواپرستي
آن كه خود را ديندار پنداشته، گاه آنقدر هواپرستي او را تحت سيطره خود قرار ميدهد كه چيزي براي او باقي نميگذارد. قرآن كريم اشاراتي بليغ در اين زمينه دارد و در آيات متعددي خطر پيروي از هواهاي نفساني را گوشزد كرده است؛ از جمله مي فرمايد:
«افرايت من اتخّذ الهه هواه، و اضلّه الله علي علم»1؛آيا ديدي آن را كه معبود خود را هواي خويش قرار داد؟ چگونه خداوند او را در حالي كه به وضع او آگاه بود به گمراهي كشانيد؟ و در آيه اي ديگر، خطاب به پيامبر اكرم مي فرمايد: «اَرَاَيت مَن اتَّخَذَ اِلهَهَ هَواه»2؛ آيا آن كس كه هواي [نفس] خويش را معبود خويش قرار داده بود ديدي [كه كارش به كجا كشيده شد]؟
چنين افرادي كه دينداري خويش را پوششي براي هواپرستي خود قرار دادهاند، نه تنها از عهده هيچ خدمتي به آستان امام زمان (سلام الله علیه) برنميآيند، بلكه موجبات آزار و اذيت و ناراحتي حضرت را نيز فراهم ساخته، هم خود به بي راهه ميروند و هم ديگران را در خلاف مسير الهي قرار مي دهند.
خدا نكند از كساني باشيم كه شعار دين داري و محبّت ورزي به امام زمان ارواحنافداه سرداده، ولي اخلاق فردي- اجتماعي، رفتار و گفتارمان با اخلاق مهدوي، علوي و نبوي، تطبيق نكند. اين صنف مردمان آخرالأمر از امام زمانشان (سلام الله علیه) دور افتاده و امام از آنان دلگير و آزرده خاطر خواهد بود.
دنيا زدگي
يكي از رذائل مهم اخلاقي دنيازدگي است. در واقع اين بيماري را مي توان سرمنشأ همه فسادها و تباه كاري هاي انسان دانست. امام صادق (علیه السلام) در اين باره مي فرمايد: «رَأْسَ كُلِّ خَطيئَةٍ حُبُّ الدُّنْيا»3؛ علاقه به دنيا سرمنشأ همه خطاها است. بر اساس روايات اسلامي، اين بيماري خطرناك در دوران آخرالزمان بيش از پيش نمود خواهد داشت و فرا گيرتر و شديدتر مي شود. پيامبر اكرم (صلوات الله علیه و آله) در اين باره چنين خبر دادهاند:
«سَيُأْتي عَلي اُمَّتي زَمان تَخْبْتُ فيه سُرائِرُهُم وُ تَحسن فيهِ علانِيتُهمً طَمعاً فِي الدّنيا، ولايُريدُون بِهِ ما عِندَاللهِ رَبّهِم، يَكُون دينُهم رِياءً لايُخالِطُهُم خَوف يعمّهُم اللهُ مِنه بِعِقاب»4؛ به زودي بر امّت من زماني خواهد آمد كه از روي حرص و طمع به دنيا باطنهايشان پليد و ظاهرهايشان آراسته گردد؛ در حالي كه آنچه را نزد پروردگارشان است طلب نميكنند. بدون هيچ خوفی دينشان سراسر ريا و ظاهرسازي است؛ و هراسي از اين كه به عذاب و عقاب الهي مبتلا شوند، ندارند.
عزيزان علاقمند به حضرت رسول الله (صلوات الله علیه و آله) و ساحت مقدّس حضرت وليّ الله الاعظم (روحي له الفداء) بهتر به خود بنگرند، تا مبادا حرص و آز دنيوي، باطن آنها را به كدورت كشاند، و راه وصال را بر آن ها سخت كرده و يا به كلّي مسدود نمايد.
---------------
پی نوشت ها:
1. جاثيه، (45)،23.
2. فرقان، (25)،43.
3. كليني، اصول كافي، ج 2، ح 1، ص 315.
4. كليني، اصول كافي، ج 8، ص 306.
|