*يکي از گناهان بزرگ در اسلام فرار از جنگ است و در نظر قرآن و روايات اهلبيت عليهمالسلام گناه آن خيلي بزرگ است، و آن اقسامي دارد:
الف) فرار از جنگ مخصوصاً اگر موجب تضعيف جبهه و يا تقويت دشمن شود، و مخصوصاً اگر فرار از خط مقدم جبهه باشد.
ب) تخلّف از فرمان فرمانده مخصوصاً اگر اين تخلّف، موجب سرکشي ديگران و يا تضعيف فرمانده و يا تضعيفديگران و يا تقويت دشمن باشد.
ج) کم کاري يا بيکاري يا تخلّف از وظيفه مخصوصاً اگر موجب تضعيفي در جبهه يا تقويتي براي دشمن گردد.
د) شرکت نکردن در جنگ در صورت احتياج به او مخصوصاً اگر تخلّف او موجب تضعيف ديگران يا تقويت دشمن باشد.
ه) کمک نکردن به جبهه از جهت مالي و فکري و تبليغي و مانند اينها مخصوصاً اگرتخلّف او موجبتضعيفديگران و يا تقويت دشمن باشد.
*کليه صوري که ذکر شد حرام و بعضي از اقسام گناهش خيلي بزرگ است و انسان را در زمره دشمنان اسلام قرار ميدهد نظير تخلّفي که موجب تقويت دشمن شود.
*اگر به اندازه احتياج، نيرو وجود داشته باشد رفتن به جبهه واجب نيست بلکه مستحب مؤکّد است، ولي اگر به او احتياج باشد واجب کفايي است، و اگر احتياج به او منحصر باشد واجب عيني است و همچنين است کمک مالي و فکري و تبليغي و مانند اينها.
*بر زنها و واماندهها و بچهها رفتن به جبهه جنگ واجب نيست و همچنين بر فقرا و ضعفا کمک به جبهه لازم نيست، ولي اگر دشمن به مملکت اسلامي هجوم آورد بر همه افراد حتّي بر زن و بچه و وامانده، در صورتي که قدرت داشته باشند، دفع آن دشمن لازم است، و همچنين بر همه چه متمکنين و چه فقرا و ضعفا، در حد توان و قدرت واجب است کمک نمايند.
*توبه فرار از جنگ يا کمک نکردن به آن علاوه بر پشيماني از اين گناه بزرگ، شرکت و کمک در جنگ است مگر اين که جنگ تمام شده باشد که تصميم بر ترک آن گناه کفايت ميکند.
منبع: پایگاه اطلاع رسانی آیت الله مظاهری - درس اخلاق |