جنگهاي فجار ازحوادث مشهور عهد جاهليت و دوران قبل از اسلام است. موضوع اين بود که گفتيم عرب که پيوسته در صحاري سوزان خود به غارتگري و جنگ و نزاع اشتغال داشتند. تعهد کرده بودند که چهار ماه رجب، ديالقعده، ديالحجه و محرم دست از جنگ و کشتار بکشند، و در بازارهاي خود به خريد و فروش و مفاخرت و شعر و خطابه بپردازند. ولي چهار بار حرمت احترام ماههاي حرام شکسته شد، و اعمالي انجام گرفت که کار به جنگ کشيد. فجار از فجور يعني اعمال ناشايستي گرفته شده است که در آن ماههاي محترم به وقوع پيوست.
در چهارمين جنگ فجار که تا چهار سال ادامه يافت، پيغمبر هم شرکت داشت. سن پيغمبر در ايام جنگ چهارم به اختلاف روايات چهارده يا پانزده يا بيست سال بوده است.
شايد اين اختلاف روايات به واسطه مدت اين جنگها پديد آمده است که شراره آن در مدت چهار سال شعله ور بود.
جنگ در ميان قبيله هوازان و قريش و قبيله کنانه همپيمان قريش روي داد. پيغمبر در اين جنگ که تمام افراد پير و جوان قبيله قريش به طرفداري از همپيمان خود «کنايه» شرکت داشتند، در گرما گرم جنگ تيرهاي دشمن را از عموهايش برطرف مي ساخت. معناي اين سخن اين است که شخصا به طرف کسي تیر اندازي نکرد، و کسي را نکشت و تنها از جان عموها دفاع ميکرد.
منبع: تاريخ اسلام از آغاز تا هجرت - دواني |