حضرت آیت الله میرزا جواد ملکی تبریزی:
سزاوار است حال دوستان آل محمد در دهه اول محرم تغییر نموده و در دل و سیمای خود آثار اندوه و درد این مصیبت های بزرگ را آشکار نمایند. باید مقداری از لذایذ زندگی را اعم از خوردن و نوشیدن و حتی خوابیدن به دست می آید ترک نموده و مانند کسی باشند که پدر یا فرزند خود را از دست داده است. نباید احترام ناموس بزرگ خدا و احترام پیامبر و امام، کمتر از احترام خود و نزدیکانش باشد. اگر کسی نتواند در تمام دهه محرم این کار را انجام دهد حداقل در روز تاسوعا و عاشورا و شب یازدهم دست از برخی لذایذ بردارد[مثلاً نان خالی بخورد یا آب کمتر بنوشد و خود را بیاد آن روزهای سخت اهل بیت به سختی اندازد]... در هر روز مقداری از وقت خود را در مکانهای عمومی به عزاداری بپردازد و نیز در دهه اول محرم هر روز امام حسین را با زیارت عاشورا زیارت نماید.
برپاداشتن مجالس عزا
1. این گونه مجالس را دوست دارم.
امام صادق ع به فضیل ابن یسار فرمود: آیا مجالس عزا به پا میکنید و برای یکدیگر حدیث میگویید؟ عرض کرد: بلی، فدایت شوم. امام فرمودند: این گونه مجالس را دوست دارم. پس امر ما را زنده بدارید که هرکس امر ما را زنده کند مورد رحمت خدا خواهد بود. ای فضیل! هرکس از ما یادکند یا در مجلسی باشد که نزد او از ما یادکنند و به اندازه بال مگسی، اشک بریزد، خداوند گناهانش را می آمرزد، گرچه از مقدار کف دریاها بیشتر باشد.
2. چه کسی برای فرزندم گریه میکند؟!
هنگامی که رسول خداص خبر شهادت امام حسین را به دختر گرامی اش داد، آن حضرت به شدت گریست و فرمود: پدرجان! پس چه کسی برای فرزندم گریه میکند؟ و مجلس عزا و مصیبت او را برپا می دارد؟ پیامبر اکرم فرمودند: ای فاطمه! عزای فرزند مرا هر ساله طایفه ای بعد از طایفه ای تازه میکنند، پس چون روز قیامت شود تو زنان را شفاعت میکنی و من مردان را...[1]
3. مجالس عزای ما را اقامه کنید.
امام صادق فرمودند: به دوستان ما بگویید که در اقامه و برپایی مجالس عزا و مصیبت های ما، همت گمارند.
4. اسباب گشایش امور
آیت الله قاضی در مستحبات عزاداری و زیارت سیدالشهداء مسامحه ننمائید و روضه هفتگی و لو دو سه نفره باشد، اسباب گشایش امور است... و اگر هفتگی ممکن نشد، دهه اول محرم ترک نشود.[2]
5. روضه خوانی را ترک نکنید.
آیت الله شیخ عبدالله مامقانی تا جایی که لقمه نانی از گلویتان پایین می رود، روضه خوانی در منزل را ترک نکنید![3]
سیره علما و بزرگان در عزای سید الشهداء
اشاره: علمای ربانی و اولیای الهی، الگوهایی هستند که هر شیعه و دوستدار اهل بیت در ترسیم خط مشی زندگانی خویش نیازمند الگوگیری از سیره آنان است. این مشعل های فروزان هرکدام به طریقی ارادت خویش را به دستگاه با عظمت سیدالشهداء علیه السلام ابراز داشته و در عزای آن حضرت همواره مانند شمع، سوخته و باعث نورافشانی مجالس اباعبدالله بوده اند. بی شک پیروی از سیره و مرام این عزیزان و عمل به گفتار گهربار آنان باعث تقرب و رضایت الهی خواهدبود. بدین منظور به صورت مختصر و گذرا و ضمن بیان 40 نکته مطالبی تقدیم خوانندگان عزیز میگردد.
6.حضرت آیت الله میرزا جواد ملکی تبریزی
سزاوار است حال دوستان آل محمد در دهه اول محرم تغییر نموده و در دل و سیمای خود آثار اندوه و درد این مصیبت های بزرگ را آشکار نمایند. باید مقداری از لذایذ زندگی را اعم از خوردن و نوشیدن و حتی خوابیدن به دست می آید ترک نموده و مانند کسی باشند که پدر یا فرزند خود را از دست داده است. نباید احترام ناموس بزرگ خدا و احترام پیامبر و امام، کمتر از احترام خود و نزدیکانش باشد. اگر کسی نتواند در تمام دهه محرم این کار را انجام دهد حداقل در روز تاسوعا و عاشورا و شب یازدهم دست از برخی لذایذ بردارد[مثلاً نان خالی بخورد یا آب کمتر بنوشد و خود را بیاد آن روزهای سخت اهل بیت به سختی اندازد]... در هر روز مقداری از وقت خود را در مکانهای عمومی به عزاداری بپردازد و نیز در دهه اول محرم هر روز امام حسین را با زیارت عاشورا زیارت نماید.
7. مجالس عزا، مجالس انتشار فضائل اخلاقی
حضرت امام خمینی: مجالسی که به نام روضه در بلاد شیعه به پا می شود، با همه نواقصی که دارد، باز هرچه دستور دینی و اخلاقی است و هرچه انتشار فضائل و پخش مکارم اخلاق است در اثر همین مجالس است... دین خدا و قانون های آسمانی که همان مذهب شیعه است... در سایه این مجالس مقدس که اسمش نشر دین و احکام خداست تا کنون به پا بوده و پس از این هم خواهدبود.[4]
8 .کلید موفقیت آیت الله مجتهدی تهرانی
علت موفقیت من، همین مجالس توسل و روضه خوانی و سینه زنی در کنار درس های طلبگی است. از زمانی که طلبه بودم، پنج شنبه ها در منزلمان روضه برقرار میکردم. وقتی هم که به قم رفتیم، مجلس روضه مان در قم برپا بود. وقتی هم نزد استادمان حاج شیخ علی اکبر برهان در مسجد لرزاده تهران بودیم، ایشان هفته ای یک شب، سینه زنی میکردند و می فرمودند: من هرچه دارم از همان روضه ها و سینه زنیهایی است که برای اهل بیت گرفته ام. مرحوم مجتهدی در مجالس روضه خوانی چای بازمانده در استکان را که دیگری خورده بود، به عنوان تبرک میخورد.[5]
________________________________
1-بحارالانوار، ج44، ص292
[2] - عطش، موسسه شمس الشموس، ص324، فرازی از وصیت نامه آیت الله قاضی.
[3] - طوبای کربلا، ص165.
[4] - ایرانیان و عزاداری عاشورا، ص19.
[5] - گلشن ابرار، ج1، ص421.
|