فضیلت شیعیان و رهروان معصومین بر دیگر مخلوقات بواسطه اختصاصشان به اشک
حدیث اول: قال امیرالمؤمنین علیه السلام: إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى اطَّلَعَ إِلَى الْأَرْضِ فَاخْتَارَنَا وَ اخْتَارَ لَنَا شِيعَةً يَنْصُرُونَنَا وَ يَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ يَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا وَ يَبْذُلُونَ أَمْوَالَهُمْ وَ أَنْفُسَهُمْ فِينَا أُولَئِكَ مِنَّا وَ إِلَيْنَا و قال: كُلُّ عَيْنٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ بَاكِيَةٌ وَكُلُّ عَيْنٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ سَاهِرَةٌ إِلَّا عَيْنٌ مَنِ اخْتَصَّهُ اللَّهُ بِكَرَامَتِهِ وَ بَكَى عَلَى مَا يَنْتَهِكُ مِنَ الْحُسَيْنِ وَ آلِ مُحَمَّدٍ صلوات الله و سلامه علیه. امیرالمؤمنین علیهالسلام فرمودند: خداوند تبارک و تعالی بر زمین اشراق نمود و سپس ما را اختیار کرد و برای ما شیعیانی اختیار نمود که ما را یاری میکنند و به شادی ما شاد و مسرور میشوند و به اندوه و حزن ما، محزون و اندوهناک میشوند و مالها و جانهای خود را، در راه ما بذل میکنند، اینها از ما هستند و به سوی ما خواهند بود، فرمودند: هر چشمی در قیامت گریان و بیقرار است، مگر چشمی که خدا آن را به کرامت خود اختصاص داده باشد، تا به جهت مصیبتها و هتک حرمتهائی که نسبت به حسین و اهلبیت پیغمبر علیهم السلام وارد شده است، بگرید. (بحار الانوار/ج10/ص103)
حدیث دوم: قال الصادق علیهالسلام: رَحِمَ اللهُ شیعتَنا إنهم اُوذوا فینا و لَم نُؤذَ فیهِم شیعتُنا مِنّا قَد خُلِقوا مِن فاضِل طینَتِنا و عُجِنوا بِماء وِلایتنا رَضوا بِنا ائمّۀً وَ رَضینا بِهم شیعَۀ یُصیبَهم مُصابنا و یَبکیَهُم أوصابَنا و یَحزُنهم حُزنَنا و یَسُرُّهم سُرورَنا وَ نحن أیضاً نتّألّم لتألّمِهم و نَطَّلَعَ الی اَحوالِهم فَهم مَعَنا لا یُفرِّقونا وَ لا نُفارَقهم لانَّ مَرجَعَ العَبد الی سَیّده و مُعوِّله الی مَولاه فهم یَهجرون مَن عادانا و یَجهرون بِمَدح مَن والانا و یُباعِدون مَن آذانا، الّلهم أحیِ شیعتُنا فی دولَتِنا وَ أبقِهم فی مُلکنا و مَملِکتِنا اللّهم اِنَّ شیعتَنا مِنّا و مُضافین اِلینا فَمَن ذَکرَ مُصابَنا و بَکی لِاَجلِنا إستَحیَ الله أن یُعذِّبَهُ بِالنّار. امام صادق علیهالسلام فرمودند: خدا شیعیان ما را رحمت کند که ایشان در راه ما اذیت میشوند درحالی که ما به خاطر ایشان اذیت نشدهایم. آنان، از ما هستند و از زیادی طینت ما آفریده شده اند و به آب ولایت ما عجین شده اند و راضی و خشنود شدهاند که ما امام آنها باشیم، و ما نیز راضی شدیم که اینها شیعیان ما باشند. مصیبتهای ما بر ایشان مصیبت است و بر غم و غصه هایی که بر ما وارد شده است، می گریند و از اندوه ما غمگین میشوند و در شادی ما شاد میگردند و ما نیز از دردهایی که به آنها وارد میشود، دردمند میشویم و از احوال آنها خبر داریم، پس اینها با ما هستند و از ما جدا نمیشوند و ما هم از ایشان جدا نمیشویم، زیرا که بازگشت هر بنده به سوی آقای اوست و اعتماد و تکیهگاه او ، مولای او می باشد، پس ایشان از دشمنان ما بیزاری میجویند و دوستان ما را آشکارا مدح میکنند و از کسانی که ما را آزار می کنند، دوری میجویند. بارالها! شیعیان ما را زنده بدار و ایشان را در دولت ما [یعنی زمان قیام و ظهور امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشّریف] زنده کن! بدرستیکه شیعیان ما از ما هستند و بما تعلق دارند، پس هرکس که مصیبتهای ما را یاد کند و برای ما بگرید، خداوند از عذاب کردن او به آتش، حیا میکند. (منتخب طریحی/ص268).
حدیث سوم: قال الصادق علیه السلام: ُ وَ مَا مِنْ عَيْنٍ بَكَتْ لَنَا إِلَّا نُعِّمَتْ بِالنَّظَرِ إِلَى الْكَوْثَرِ وَ سُقِيَتْ مِنْهُ مَنْ أَحَبَّنَا فَإِنَّ الشَّارِبَ مِنْهُ لَيُعْطَى مِنَ اللَّذَّةِ وَ الطَّعْمِ وَ الشَّهْوَةِ لَهُ أَكْثَرَ مِمَّا يُعْطَاهُ مَنْ هُوَ دُونَهُ فِي حُبِّنَا. امام صادق علیهالسلام می فرمایند: هیچ چشمی نیست که برای ما گریه کند مگر آنکه به نعمت نظر کردن به حوض کوثر پاداش داده میشود و از آن سیراب میشود. و بدرستیکه هر کس از آب کوثر مینوشد، بالاترین لذت و طعم و شهوت به او عطا میشود، و برای او نسبت به آن که در حبّ ما پایین تر است پاداشی بیشتر میباشد. [بهرۀ دوستان ما از حوض کوثر به میزان محبّتشان نسبت به ما می باشد]. (بحارالانوار/ج44/ص289)
حدیث چهارم: قال رسول الله صلّی الله علیه وآله: إِنَّ اللَّهَ لَيَأْمُرُ مَلَائِكَتَهُ الْمُقَرَّبِينَ أَنْ يَتَلَقَّوْا دُمُوعَهُمُ الْمَصُوبَةَ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ إِلَى الْخُزَّانِ فِي الْجِنَانِ فَيَمْزُجُونَهَا بِمَاءِ الْحَيَوَانِ فَتَزِيدُ عُذُوبَتَهَا وَ طِيبَهَا أَلْفَ ضِعْفِهَا. پیغمبر اکرم صلّی الله علیه وآله فرمودند: خدا فرشتگان مقرّب خود را امر میفرمایند که اشکهای مصیبت زدگان شهادت امام حسین علیهالسلام [یعنی آنهایی که در عزاداری و مصیبت آن حضرت محزون و گریانند] را گرفته و در نزد خزانهدارهای بهشت ببرند تا آن اشکها را با آب حیات بهشتی[آب حوض کوثر] ممزوج سازند تا گوارائی و رایحه خوش آن هزار برابر شود. (تفسیر امام حسن عسکری علیهالسلام/ص369)
حدیث پنجم: قال الصادق علیه السلام: وَ إِنَّ الْمُوجَّعَ قَلْبُهُ لَنَا لَيَفْرَحُ يَوْمَ يَرَانَا عِنْدَ مَوْتِهِ فَرْحَةً لَا تَزَالُ تِلْكَ الْفَرْحَةُ فِي قَلْبِهِ حَتَّى يَرِدَ عَلَيْنَا الْحَوْضَ وَ إِنَّ الْكَوْثَرَ لَيَفْرَحُ بِمُحِبِّنَا إِذَا وَرَدَ عَلَيْه... امام صادق علیهالسلام فرمودند: به تحقیق هر قلبی که به خاطر ما دردمند و رنجور شده باشد، از هنگام مرگش، چنان شادمان می گردد که آن شادمانی تا رسیدن به محضر ما، نزد حوض کوثر ادامه دارد و بدرستیکه حوض کوثر، نسبت به محبّین ما بسیار مشتاق است، در آن هنگام که وارد بر آن شوند. (بحار الانوار/ج44/ص290)
گریه بر امام حسین علیهالسلام سبب آمرزش تمام گناهان
حدیث ششم: قال الرضا علیه السلام: إنَّ یَومَ الحُسَینِ أقرَحَ جُفونَنا و أسبَلَ دُموعَنا و أذَلَّ عَزیَزنا بِکَربٍ و بَلاء وَ أورَثَتنا الکَرب و البَلاء الی یوم الإنقِضاء فَعَلَى مِثْلِ الْحُسَيْنِ فَلْيَبْكِ الْبَاكُونَ فَإِنَّ الْبُكَاءَ عَلَيْهِ يَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظَام. امام رضا علیهالسلام فرمودند: همانا روز شهادت حسین علیه السلام چشمان ما را مجروح کرده و اشک های ما را جاری ساخته است، و عزیز ما را در کربلا خوار نموده و برایمان تا روز قیامت، اندوه و بلا بر جای گذاشته است. پس واجب است بر مثل حسینی؛ گریه کنندگان، گریه کنند. پس بدرستیکه گریه بر ایشان گناهان بزرگ را محو میسازد. (بحارالانوار/ج44/ص283)
باید برای مثل تو گریانمان کنند
هم صبح و هم غروب پریشانمان کنند
باید برای مثل تو ابر بهار شد
باید برای مثل تو بارانمان کنند
ما آدم توئیم به توحید چشم تو
سجده می آوریم که انسانمان کنند
حدیث هفتم: قال الرضا علیه السلام: يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ بَكَيْتَ عَلَى الْحُسَيْنِ حَتَّى تَصِيرَ دُمُوعُكَ عَلَى خَدَّيْكَ غَفَرَ اللَّهُ لَكَ كُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ صَغِيراً كَانَ أَوْ كَبِيراً قَلِيلًا كَانَ أَوْ كَثِيرا امام رضا علیهالسلام فرمودند: ای پسر شبیب اگر آنقدر که اشک چشم تو بر رخسار و گونه هایت جاری شود، بر حسین علیهالسلام گریه کنی، خداوند برای تو، هر گناهی انجام داده باشی می آمرزد؛ خواه کوچک باشد یا بزرگ، کم باشد یا زیاد. (بحار الانوار/ج44/ص286)
حدیث هشتم: قال الصادق علیه السلام: مَنْ ذَكَرَنَا أَوْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ فَخَرَجَ مِنْ عَيْنِهِ دَمْعٌ مِثْلُ جُنَاحِ بَعُوضَةٍ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ كَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْرِ. امام صادق علیهالسلام فرمودند: کسی که ما را ذکر کند ، و یا ما نزد او ذکر شویم و در همان حال، قطره اشکی از دو چشمش خارج شود، اگر چه به اندازۀ یک بال مگس باشد، خداوند تمام گناهانش را می آمرزد؛ حتی اگر گناهان او به اندازۀ کف دریاها باشد. (بحارالانوار/ج44/ص278)
حدیث نهم: عن عبدالله بن بکیر قال: حَجَجتُ مع ابی عبدالله علیه السلام، فَقلت: فَقُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ لَوْ نُبِشَ قَبْرُ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع هَلْ كَانَ يُصَابُ فِي قَبْرِهِ شَيْءٌ فَقَالَ يَا ابْنَ بُكَيْرٍ مَا أَعْظَمَ مَسَائِلَكَ إِنَّ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ علیه السلام مَعَ أَبِيهِ وَ أُمِّهِ وَ أَخِيهِ فِي مَنْزِلِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ مَعَهُ يُرْزَقُونَ وَ يُحْبَرُونَ وَ إِنَّهُ لَعِنَ يَمِينِ الْعَرْشِ مُتَعَلِّقٌ بِهِ يَقُولُ يَا رَبِّ أَنْجِزْ لِي مَا وَعَدْتَنِي وَ إِنَّهُ لَيَنْظُرَ إِلَى زُوَّارِهِ فَهُوَ أَعْرَفُ بِهِمْ وَ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ وَ مَا فِي رِحَالِهِمْ مِنْ أَحَدِهِمْ بِوُلْدِهِ وَ إِنَّهُ لَيَنْظُرَ إِلَى مَنْ يَبْكِيهِ فَيَسْتَغْفِرُ لَهُ وَ يَسْأَلُ أَبَاهُ الِاسْتِغْفَارَ لَهُ وَ يَقُولُ أَيُّهَا الْبَاكِي لَوْ عَلِمْتَ مَا أَعَدَّ اللَّهُ لَكَ لَفَرِحْتَ أَكْثَرَ مِمَّا حَزِنْتَ وَ إِنَّهُ لَيَسْتَغْفِرُ لَهُ مِنْ كُلِّ ذَنْبٍ وَ خَطِيئَةٍ. عبدالله بن بکیر گفت: با امام صادق علیهالسلام در حال حج بودم، عرضه داشتم ای پسر رسول خدا، اگر قبر حسین بن علی علیهالسلام نبش شود، آیا در قبر او به چیزی برخورد میشود؟ حضرت فرمودند: ای پسر بکیر، چقدر سوالهای تو با عظمت است، هر آینه حسین بن علی علیهالسلام با پدر و مادر و برادرش در منزل رسول خدا صلّی الله علیه وآله می باشد و آنها با حسین علیهالسلام روزی داده میشوند و در سُرورند. و او در طرف راست عرش قرار دارد و می فرماید: ای پروردگار من برای من، آنچه را که به من وعده داده ای، وفا کن، و او به سوی زوّار خود، نظر میکند در حالی که به آنها و نام هایشان و نام پدرانشان و توشۀ آنها از خود آنها نسبت به فرزندانشان آشناتر است. و به درستی که حسین علیهالسلام به سوی کسی که در حال گریه برایش هست، نظر میکند و برای او طلب آمرزش مینماید. و از پدرش هم طلب آمرزش برای او میکند، و میفرماید: «ای گریه کننده! اگر میدانستی، خدا چه چیز برای تو مهیا کرده است، هر آینه بیشتر از آنکه محزون شدی، شاد و خرسند میشدی.» و آن حضرت برای او از هر گناه و معصیتی که کرده، طلب آمرزش میکند. (بحارالانوار/ج44/ص292)
بهشت جایگاه گریه کنندگان بر حسین علیهالسلام
حدیث دهم: قال الرضا علیه السلام: يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَكُونَ مَعَنَا فِي الدَّرَجَاتِ الْعُلَى مِنَ الْجِنَانِ فَاحْزَنْ لِحُزْنِنَا وَ افْرَحْ لِفَرَحِنَا وَ عَلَيْكَ بِوَلَايَتِنَا فَلَوْ أَنَّ رَجُلًا تَوَلَّى حَجَراً لَحَشَرَهُ اللَّهُ مَعَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ. امام رضا علیهالسلام فرمودند: ای پسر شبیب اگر این که با ما اهلبیت در درجات ما، در بهشت باشی تو را مسرور و شاد میکند، پس به حزن و اندوه ما محزون و غمگین شو و در خوشحالی ما شادی کن و بر تو باد، تعظیم ولایت ما. پس بدان اگر مردی به سنگی اظهار دوستی کند، خداوند در قیامت او را با آن سنگ محشور میکند. (بحارالانوار / ج44 / ص286)
حدیث یازدهم: قال الصادق علیه السلام یقول: مَنْ دَمَعَتْ عَيْنُهُ فِينَا دَمْعَةً لِدَمٍ سُفِكَ لَنَا أَوْ حَقٍّ لَنَا نُقِصْنَاهُ أَوْ عِرْضٍ انْتَهِكَ لَنَا أَوْ لِأَحَدٍ مِنْ شِيعَتِنَا بَوَّأَهُ اللَّهُ تَعَالَى بِهَا فِي الْجَنَّةِ حُقُباً. حضرت صادق علیهالسلام فرمودند: هرکس که در راه ما به جهت ریخته شدن خون ما یا غصب شدن حق ما یا هتک حرمت و ناموس و آبروی ما یا یکی از شیعیان ما، اشک چشمش حتّی به اندازه قطره ای جاری شود، خداوند او را در بهشت ابدی جای می دهد. (بحارالانوار/ج44/ص279)
حدیث دوازدهم: قال الصادق علیه السلام: يَا أَبَا عُمَارَةَ أَنْشِدْنِي فِي الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ قَالَ فَأَنْشَدْتُهُ فَبَكَى ثُمَّ أَنْشَدْتُهُ فَبَكَى قَالَ فَوَ اللَّهِ مَا زِلْتُ أُنْشِدُهُ وَ يَبْكِي حَتَّى سَمِعْتُ الْبُكَاءَ مِنَ الدَّارِ قَالَ فَقَالَ يَا اَبَا عُمَارَةَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ شِعْراً فَأَبْكَى خَمْسِينَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَأَبْكَى ثَلَاثِينَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَأَبْكَى عِشْرِينَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَأَبْكَى عَشَرَةً فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَأَبْكَى وَاحِداً فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَبَكَى فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَتَبَاكَى فَلَهُ الْجَنَّةُ. امام صادق علیهالسلام فرمودند: ای ابا عماره درباره حسین ابن علی علیه السلام شعری بگو؛ من عرض کردم شعر گفته ام. پس حضرت گریه کردند، و من شعر گفتم و ایشان گریستند. سپس فرمودند تو را به خدا قسم دائم شعر بگو و باز گریه نمودند تا اینکه از داخل خانه صدای گریه بلند شد. پس فرمودند ای ابا عماره! کسی که برای حسین بن علی شعری بگوید و پنجاه نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و اگر برای آن حضرت شعری بگوید و سی نفر را بگریاند، برای او بهشت است، و اگر برای آن حضرت شعری بگوید و بیست نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و اگر برای امام حسین علیهالسلام شعری گوید و ده نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و اگر درباره آن حضرت شعری بگوید و یک نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و اگر برای آن حضرت شعری گفته و خودش بگرید، بهشت برای اوست، و اگر دربارۀ امام حسین علیهالسلام شعری بخواند و خودش را به حالت گریه درآورد؛ پس بهشت برای اوست. (بحار الانوار/ج44/ص282)
حدیث سیزدهم: قال الصادق علیه السلام: ...مَا مِنْ أَحَدٍ قَالَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَبَكَى وَ أَبْكَى بِهِ إِلَّا أَوْجَبَ اللَّهُ لَهُ الْجَنَّةَ وَ غَفَرَ لَهُ. امام صادق علیهالسلام می فرمایند: احدی نیست که شعری برای حسین علیهالسلام بگوید و گریه کند و دیگران را به واسطۀ آن بگریاند، مگر اینکه که خداوند برای او بهشت را واجب میکند و تمام گناهانش را می بخشد. (بحارالانوار /ج44/ص283)
حدیث چهاردهم: روی عن آل رسول علیهم السلام: قالوا مَنْ بَكَى وَ أَبْكَى فِينَا مِائَةً فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ بَكَى وَ أَبْكَى خَمْسِينَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ بَكَى وَ أَبْكَى ثَلَاثِينَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ بَكَى وَ أَبْكَى عِشْرِينَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ بَكَى وَ أَبْكَى عَشَرَةً فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ بَكَى وَ أَبْكَى وَاحِداً فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ تَبَاكَى فَلَهُ الْجَنَّةُ. از آل پیغمبر علیهم سلام چنین روایت شده است که می فرمودند: کسی که گریه کند و صد نفر را بگریاند، بهشت برای او میباشد و کسی که بگرید و پنجاه نفر را بگریاند ، برای او بهشت است، و کسی که گریه کند و سی نفر را به گریه در آورد، بهشت برای اوست، و کسی که گریان شود و ده نفر را گریان کند، پس برای او بهشت است، و کسی که بگرید و یک نفر را بگریاند، بهشت برای اوست و کسی که خودش را به حالت گریه درآورد، به درستی که بهشت برای اوست. (لهوف سیدبن طاووس/ص10)
حدیث پانزدهم: قال الصادق علیه السلام: مَا عَيْنٌ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ وَ لَا عَبْرَةٌ مِنْ عَيْنٍ بَكَتْ وَ دَمَعَتْ عَلَيْهِ وَ مَا مِنْ بَاكٍ يَبْكِيهِ إِلَّا وَ قَدْ وَصَلَ فَاطِمَةَ سلام الله علیها وَ أَسْعَدَهَا عَلَيْهِ وَ وَصَلَ رَسُولَ اللَّهِ صلیاللهعلیهوآله وَ أَدَّى حَقَّنَا وَ مَا مِنْ عَبْدٍ يُحْشَرُ إِلَّا وَ عَيْنَاهُ بَاكِيَةٌ إِلَّا الْبَاكِينَ عَلَى جَدِّي فَإِنَّهُ يُحْشَرُ وَ عَيْنُهُ قَرِيرَةٌ وَ الْبِشَارَةُ تَلْقَاهُ وَ السُّرُورُ عَلَى وَجْهِهِ وَ الْخَلْقُ فِي الْفَزَعِ وَ هُمْ آمِنُونَ وَ الْخَلْقُ يُعْرَضُونَ وَ هُمْ حُدَّاثُ الْحُسَيْنِ صلوات الله علیه تَحْتَ الْعَرْشِ وَ فِي ظِلِّ الْعَرْشِ لَا يَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ يُقَالُ لَهُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ فَيَأْبَوْنَ وَ يَخْتَارُونَ مَجْلِسَهُ وَ حَدِيثَه. امام صادق علیهالسلام فرمودند: هیچ چشمی نزد خداوند از آن چشمی که برای حسین علیهالسلام گریه کند، محبوب تر نیست و هیچ گریهای نزد او از اشکی که بر آن مظلوم جاری شود، محبوبترنیست و هیچ گریه کنندهای بر سیّدالشّهداء علیهالسلام نمیگرید مگر آنکه به وصال حضرت زهرا سلام الله علیها رسیده و آن بانو را یاری نموده است و نیز به وصال پیغمبر خدا صلیاللهعلیهوآله رسیده است و حق ما اهلبیت علیهم السلام را ادا نموده است و تمام بندگان در روز قیامت گریان اند، به جز گریه کنندگان بر جدم حسین علیهالسلام، که با دیدۀ شاد و روشن در محضر سیّدالشّهداء علیهالسلام محشور میشوند و به آنها دائم بشارت میرسد آن گونه که علامت سرور و بشارت در سیمای آنها آشکار است و این در حالیست که تمام خلق، در بی تابی و حزن و اندوهند، اما گریه کنندگان حسینی در آرامش و امنیت قرار دارند و دیگران به حسابرسی گرفتارند. و گریه کندگان امام حسین علیهالسلام در سایۀ عرش الهی با آن حضرت در حال صحبت میباشند و از بدی حساب نمی هراسند. هر چه به آنها گفته میشود داخل بهشت شوید آنها رضایت نمی دهند و هم نشینی و هم صحبتی با سیّدالشّهداء علیهالسلام را اختیار میکنند. (بحارالانوار / ج44/ص27)
هرکه بی پروا برای غربت ارباب سوخت
پلک چشمانش به وجه فاطمه وا می شود
هر که در بی حدی شور عزایش غرق شد
در دو عالم خادم مخصوص زهرا می شود
از غم سلطان عشق و مادر غم های عشق
قلب آتش، سر شکسته، چشم دریا می شود
ای که می نالی ز درد ظاهر و باطن بدان
مرده با نام حسین ، از جای خود پا می شود
آتش جهنم بر گریه کنندگان و عزاداران سیّدالشّهداء علیهالسلام حرام است
حدیث شانزدهم: فقال سبحانه: يَا مُوسَى كَتَبْتُ رَحْمَةً لِتَابِعِيهِ مِن عِبَادِي وَ اعْلَمْ أَنَّهُ مَنْ بَكَى عَلَيْهِ أَوْ أَبْكَى أَوْ تَبَاكَى حَرَّمْتُ جَسَدَهُ عَلَى النَّار. خداوند تبارک و تعالی فرمود: ای موسی (ع) برای پیروان واقعی تو که بندگان من هستند رحمت قرار دادم و بدان که من، بدن کسی را که بر او (حسین علیهالسلام) گریه کند و بگریاند و یا خود را به حالت گریه در آورد، قطعاً برآتش جهنم حرام کرده ام. (بحارالانوار/ج44/ص308)
حدیث هفدهم: قال الصادق علیه السلام مَنْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ فَفَاضَتْ عَيْنَاهُ حَرَّمَ اللَّهُ وَجْهَهُ عَلَى النَّارِ. امام صادق علیهالسلام فرمودند: کسی که نزد او ذکر ما شود و چشمانش پر از اشک شود به طوریکه آن اشک روی گونههایش جاری گردد، خداوند متعال آتش جهنم را بر او حرام میکند. (بحارالانوار/ج44/ص285)
حدیث هجدهم: قال الباقر علیه السلام: مَا مِنْ رَجُلٍ ذَكَرَنَا أَوْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ مَاءٌ وَ لَوْ مِثْلُ جَنَاحِ الْبَعُوضَةِ إِلَّا بَنَى اللَّهُ لَهُ بَيْتاً فِي الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذَلِكَ الدَّمْعَ حِجَاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النَّار. امام باقر علیهالسلام فرمودند: هرگاه شخصی ذکر ما کند و یا نزد او ذکر ما شود و در آن حال از چشم او اشکی هر چند به مقدار بال مگس جاری شود ، خداوند خانه ای برای او در بهشت برایش بنا میکند و آن اشک را حجابی میان او و آتش جهنم قرار می دهد. (بحارالانوار/ج36/ص391)
حدیث نوزدهم: عن مسمع بن عبدالملک قال لی ابوعبدالله علیه السلام: فی حدیث امّا تذکر ما صنعَ به [بالحسین علیه السلام]؟ قلت بلی، قال: أتجزّع؟ قلتُ بلی، قال: أَ فَمَا تَذْكُرُ مَا صُنِعَ بِهِ قُلْتُ بَلَى قَالَ فَتَجْزَعُ قُلْتُ إِي وَ اللَّهِ وَ أَسْتَعْبِرُ لِذَلِكَ حَتَّى يَرَى أَهْلِي أَثَرَ ذَلِكَ عَلَيَّ فَأَمْتَنِعُ مِنَ الطَّعَامِ حَتَّى يَسْتَبِينَ ذَلِكَ فِي وَجْهِي قَالَ رَحِمَ اللَّهُ دَمْعَتَكَ أَمَا إِنَّكَ مِنَ الَّذِينَ يُعَدُّونَ فِي أَهْلِ الْجَزَعِ لَنَا وَ الَّذِينَ يَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ يَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا وَ يَخَافُونَ لِخَوْفِنَا وَ يَأْمَنُونَ إِذَا أَمِنَّا أَمَا إِنَّكَ سَتَرَى عِنْدَ مَوْتِكَ وَ حُضُورِ آبَائِي لَكَ وَ وَصِيَّتِهِمْ مَلَكَ الْمَوْتِ بِكَ وَ مَا يَلْقَوْنَكَ بِهِ مِنَ الْبِشَارَةِ مَا تَقَرُّ بِهِ عَيْنَكَ قَبْلَ الْمَوْتِ فَمَلَكُ الْمَوْتِ أَرَقُّ عَلَيْكَ وَ أَشَدُّ رَحْمَةً لَكَ مِنَ الْأُمِّ الشَّفِيقَةِ عَلَى وَلَدِهَا [الی أن قال]: َ مَا بَكَى أَحَدٌ رَحْمَةً لَنَا وَ لِمَا لَقِينَا إِلَّا رَحِمَهُ اللَّهُ قَبْلَ أَنْ تَخْرُجَ الدَّمْعَةُ مِنْ عَيْنِهِ فَإِذَا سَالَ دُمُوعُهُ عَلَى خَدِّهِ فَلَوْ أَنَّ قَطْرَةً مِنْ دُمُوعِهِ سَقَطَتْ فِي جَهَنَّمَ لَأَطْفَأَتْ حَرَّهَا حَتَّى لَا يُوجَدَ لَهَا حَرّ. حضرت صادق علیهالسلام به مسمع فرمودند: ای مسمع! آیا آن ستمها و مصیبتهایی را که به جد ما رسیده است را یاد نمیکنی؟ عرض کردم بله یاد میکنم، حضرت فرمودند: آیا در آن حال جَزَع و فَزَع میکنی [جَزَع و فَزَع : شدّت بی تابی تا جایی که نزدیک است، جان بیرون آید] عرض کردم: بله بخدا قسم. از آنچه که بخاطر خود از مصائب آن حضرت میگذرانم، گریه میکنم و چنان حالتی پیدا میکنم، که اهل و عیال من اثر آن گریه و زاری را در من میبینند به طوریکه بعضا خود را از خوردن طعام هم منع می کنم، تا اینکه آثار گرسنگی در چهرۀ من ظاهر میشود. حضرت فرمودند: ای مسمع خداوند اشک چشم تو را مورد رحمت قرار دهد. و تو در شمار اهل جَزع برای ما و نیز از آنها که در شادی ما شادمان و در حزن ما محزون میگردند و از آرامش ما در آرامش هستند میباشی. آگاه باش به زودی، ما را می ببینی و در هنگام مرگت، پدران مرا میبینی و مینگری که آنها به آن فرشته ای که جان را میگیرد، توصیه میکنند در حق تو شفقت و مهربانی کند و تو را بشارت دهد، تا چشمان تو روشن شود و این زمان، ملک الموت از یک مادر مهربان به فرزندش، بر تو مهربانتر میگردد. و بعد فرمودند: و هیچ کس از روی رحمت، برای ما گریه نمی کند و ما را ملاقات نمی کند، مگر آنکه قبل از جاری شدن اشک از چشمانش، خداوند او را در رحمت خودش قرار میدهد، پس هنگامی که اشکهایش بر گونه ها جاری شود حتی به اندازۀ یک قطره اگر یک قطره از این اشک در جهنم بیفتد، هر آینه آتش جهنم را خاموش میکند، آن گونه که اصلاً اثری از آتش جهنم باقی نماند. (بحارالانوار/ج44/ص290)
حضرت زهرا شود هم دم و هم ناله اش هرکه زند ناله در بزم عزای حسین
قطره اشکش کند آتش دوزخ خموش هر که کند بی ریا گریه برای حسین
اندوه و حزن بر امام حسین علیهالسلام عبادت است
حدیث بیستم: قال الصادق علیه السلام: نَفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنَا تَسْبِيحٌ وَ هَمُّهُ لَنَا عِبَادَةٌ وَ كِتْمَانُ سِرِّنَا جِهَادٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ يَجِبُ أَنْ يُكْتَبَ هَذَا الْحَدِيثُ بِالذَّهَبِ. امام صادق علیهالسلام فرمودند: هرکس برای ظلمی که به ما وارد شده اندوهگین باشد نَفَسش، تسبیح است و حزنش برای ما عبادت است و کتمان اسرار ما ، جهاد در راه خدا است. و باز فرمودند: سزاوار و واجب است که این حدیث با طلا نوشته شود. (بحارالانوار/ ج44/ص278)
حدیث بیست و یکم: قال الصادق علیه السلام: لکلّ شیءٍ ثواب الّا الدَمعۀَ فینا. امام صادق علیهالسلام فرمودند: هر عبادتی را ثوابی است مگر گریه در مصیبت ما [که معادل آن هیچ اجر و ثوابی نیست] . (وسائل الشیعه/ج4/ص597)
سوز و بی تابی در مصائب سیّدالشّهداء علیهالسلام
حدیث بیست و دوم: قال الصادق علیه السلام قال:کلّ الجَزَع و البُکاء مکروهٌ ما خَلا الجَزع و البُکاء لِقَتل الحُسین علیه السلام. امام صادق علیهالسلام فرمودند: هر گریه و بی تابی مکروه است، مگر بی تابی نمودن و گریه کردن بر عزای حسین علیهالسلام. (وسائل الشیعه/ج14/ص506)
حدیث بیست و سوم: قال الصادق علیهالسلام: إِنَّ الْبُكَاءَ وَ الْجَزَعَ مَكْرُوهٌ لِلْعَبْدِ فِي كُلِّ مَا جَزِعَ مَا خَلَا الْبُكَاءَ عَلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ علیهالسلام. امام صادق علیهالسلام فرمودند: همانا گریه کردن و بی تابی نمودن برای هر چیزی بر بندگان الهی مکروه است غیر از گریه کردن و بی تابی نمودن بر امام حسین علیهالسلام که اجر الهی برای بندگان، در این گریه و بی تابی کردن در مصیبت امام حسین علیهالسلام می باشد. (وسائل الشیعه/ج14/ص507)
حدیث بیست و چهارم: قال الصادق علیهالسلام: و لقد شَقَقن الجُیوب و لَطَمنَ الخُدود الفاطِمیات عَلَی الحسین بن علی علیهالسلام و علی مِثلهِ تُلطَم الخُدود و تُشَّق الجیوب. امام صادق علیهالسلام فرمودند: پس به تحقیق، زنان فاطمی در عزای حسین، گریبان چاک زدند و بر صورتشان لطمه زدند و بر مثل او شایسته است که بر صورتها لطمه [زدن بر صورت به طوریکه کبود گردد و خون جاری شود] زده شود و گریبانها چاک گردد. (بحارالانوار/ ج82/ص106)
حدیث بیست و پنجم: سمعتُ اباذر... وَ إِنَّكُمْ لَوْ تَعْلَمُونَ مَا يَدْخُلُ عَلَى أَهْلِ الْبِحَارَ وَ سُكَّانِ الْجِبَالِ فِي الْغِيَاضِ وَ الْآكَامِ وَ أَهْلِ السَّمَاءِ مِنْ قَتْلِهِ لَبَكِيتُمْ وَ اللَّهِ حَتَّى تَزْهَقَ أَنْفُسُكُم. از اباذر شنیدند که می گفت: اگر بدانید از این مصیبت عظمی بر اهل دریاها و سرنشینان کوهها و خشکیها و اهل آسمانها چه گذشته است، به خدا قسم آنقدر گریه می کردید، تا اینکه جانهایتان بیرون آید. (بحار الانوار/ج45/ص219)
عاشقان را سرشوریده به پیکر عجب است
دادن سر نه عجب ، داشتن سر عجب است
اوفتد گر دلش از دیده به دامن نه عجب
دل به برداشتن و دوری دلبر عجب است
تیغ بارد اگر آن جا که بود جلوۀ دوست
تن ندادن ز وفا در دم خنجر عجب است
تن بی سر ، عجبی نیست گر افتد روی خاک
سر سرباز ره عشق ، به پیکر عجب است
حضرت زهرا سلام الله علیها و پیغمبر اکرم صلی الله علیه وآله شفاعت کنندۀ گریه کنان بر حسین علیهالسلام
حدیث بیست و ششم: لَمَّا أَخْبَرَ النَّبِيُّ صلی الله علیه وآله ابْنَتَهُ فَاطِمَةَ بِقَتْلِ وَلَدِهَا الْحُسَيْنِ وَ مَا يَجْرِي عَلَيْهِ مِنَ الْمِحَنِ بَكَتْ فَاطِمَةُ بُكَاءً شَدِيداً وَ قَالَتْ يَا أَبَتِ مَتی يَكُونُ ذَلِكَ قَالَ فِي زَمَانٍ خَالٍ مِنِّي وَ مِنْكِ وَ مِنْ عَلِيٍّ فَاشْتَدَّ بُكَاؤُهَا وَ قَالَتْ يَا أَبَهْ فَمَنْ يَبْكِي عَلَيْهِ وَ مَنْ يَلْتَزِمُ بِإِقَامَةِ الْعَزَاءِ لَهُ؟ فَقَالَ النَّبِيُّ يَا فَاطِمَةُ إِنَّ نِسَاءَ أُمَّتِي يَبْكُونَ عَلَى نِسَاءِ أَهْلِ بَيْتِي وَ رِجَالَهُمْ يَبْكُونَ عَلَى رِجَالِ أَهْلِ بَيْتِي وَ يُجَدِّدُونَ الْعَزَاءَ جِيلًا بَعْدَ جِيلٍ فِي كُلِّ سَنَةٍ فَإِذَا كَانَ الْقِيَامَةُ تَشْفَعِينَ أَنْتِ لِلنِّسَاءِ وَ أَنَا أَشْفَعُ لِلرِّجَالِ وَ كُلُّ مَنْ بَكَى مِنْهُمْ عَلَى مُصَابِ الْحُسَيْنِ أَخَذْنَا بِيَدِهِ وَ أَدْخَلْنَاهُ الْجَنَّةَ يَا فَاطِمَةُ كُلُّ عَيْنٍ بَاكِيَةٌ يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِلَّا عَيْنٌ بَكَتْ عَلَى مُصَابِ الْحُسَيْنِ فَإِنَّهَا ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعِيمِ الْجَنَّةِ. وقتی پیامبر صلی الله علیه وآله دخترش فاطمۀ زهرا سلام الله علیها را از شهادت حسین و مصائبی که بر او وارد میشود، خبر داد، فاطمه سلام الله علیها سخت گریست و عرض کرد: ای پدر! این حادثه چه زمانی واقع میشود؟ فرمودند:آن هنگام که من و تو و علی علیهالسلام هیچ کدام نیستیم، حضرت زهرا سلام الله علیها گریهشان شدیدتر شد و بسیار گریستند و عرضه داشتند: ای پدر! آنگاه چه کسی برای فرزندم گریه میکند و اقامه عزا میکند؟ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: ای فاطمه بدرستیکه زنان امت من بر زنان اهلبیت من می گریند، و مردان امت من بر مردان اهلبیت من میگریند و عزای فرزند مرا هر سال طایفهای بعد از طایفه ای و نسلی بعد از نسلی، اقامه میکنند، پس چون روز قیامت شود تو شفاعت آن زنان را میکنی و من شفیع آن مردان می شوم، و هر کسی که بر حسین گریه کرده و عزاداری نموده، دستش را می گیریم و در بهشت می آوریم ای فاطمه! چشمان همۀ مردمان، در قیامت گریان است، مگر چشمی که بر حسینت گریسته باشد، و به تحقیق، چشمی که بر حسین بگرید، بواسطۀ نعمتهای بهشتی، شادمان است. (بحارالانوار/ ج44/ص293)
مجالس عزاداری و سوگواری اباعبدالله الحسین علیهالسلام
حدیث بیست و هفتم: قال الصادق علیه السلام َ لِفُضَيْلٍ تَجْلِسُونَ وَ تُحَدِّثُونَ قَالَ نَعَمْ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ إِنَّ تِلْكَ الْمَجَالِسَ أُحِبُّهَا فَأَحْيُوا أَمْرَنَا يَا فُضَيْلُ فَرَحِمَ اللَّهُ مَنْ أَحْيَا أَمْرَنَا يَا فُضَيْلُ مَنْ ذَكَرَنَا أَوْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ فَخَرَجَ مِنْ عَيْنِهِ مِثْلُ جُنَاحِ الذُّبَابِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ كَانَتْ أَكْثَرَ مِنْ زَبَدِ الْبَحْرِ. امام صادق علیهالسلام به فضیل فرمودند: آیا می نشینید و با هم از ما حدیث می کنید؟ گفتم آری، فدایت شوم، فرمودند: بدرستی و راستی آن مجالس را من دوست دارم، پس، امر ما را زنده بدارید، ای فضیل! خدا رحمت کند کسی را که امر ما را زنده بدارد، ای فضیل کسی که ما را یاد کند، یا ما نزد او ذکر شویم، و از چشم او به اندازۀ یک بال مگسی اشک جاری شود، خداوند گناهانش را هرچند زیاد باشد، می بخشد، اگر چه بیشتر از کف دریاها باشد. (بحارالانوار/ج44/ص282)
حدیث بیست و هشتم: قال الرضا علیه السلام: َمنْ تَذَكَّرَ مُصَابَنَا وَ بَكَى لِمَا ارْتُكِبَ مِنَّا كَانَ مَعَنَا فِي دَرَجَتِنَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ مَنْ ذُكِّرَ بِمُصَابِنَا فَبَكَى وَ أَبْكَى لَمْ تَبْكِ عَيْنُهُ يَوْمَ تَبْكِي الْعُيُونُ وَ مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً يُحْيَی فِيهِ أَمْرُنَا لَمْ يَمُتْ قَلْبُهُ يَوْمَ تَمُوتُ الْقُلُوبُ. امام رضا علیهالسلام فرمودند: کسی که مصیبتهای ما را یاد کند و برای آنچه که بر ما وارد شده، گریه کند، روز قیامت همراه ما، در درجۀ ما خواهد بود، و کسی که مصیبتهای ما را یاد کند و گریه کند و به گریه درآورد، روزی که همه چشمها گریان است چشمان او گریه نخواهند کرد و کسی که در مجلسی که در آن مجلس امر ما زنده میشود؛ بنشیند، روزی که دلها و قلبها می میرد، دل و قلب او نمیمیرد. (بحارالانوار/ج44/ص278 )
مؤمنان گریه کننده حسین(ع) اند
حدیث بیست و نهم: قال اباعبدالله الحسین علیهالسلام: أنا القَتیل العَبرَۀ لا یَذکُرُنی مُؤمِنٌ الّا إستَعبَر. امام حسین علیهالسلام فرمودند: من کشتۀ اشکم، مؤمنی مرا یاد نمیکند، مگر اینکه اشکش جاری میشود. (عوالم العلوم الامام الحسین/ص536)
ای حسینی که عوالم ، همه گریان تو اند همه ی خلق خداوند ، سر خوان تو اند
مجلس روضه تو،روضه رضوان من است کشته اشکی و دل ها پی درمان تو اند
مادرت فاطمه محشر، پی شان می گردد امتی را که به دنیا ، همه گریان تو اند
صلوات خدا بر گریه کنندگان بر حسین علیهالسلام
حدیث سی ام: قال رسول الله صلی الله علیه وآله: ْ أَلَا وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى الْبَاكِينَ عَلَى الْحُسَيْنِ رَحْمَةً وَ شَفَقَةً وَ اللَّاعِنِينَ لِأَعْدَائِهِمْ وَ الْمُمْتَلِئِينَ عَلَيْهِمْ غَيْظاً وَ حَنَقا. پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرمایند: خداوند بر گریه کنندگان و عزاداران حسین علیه السلام صلوات و درود می فرستد و بر لعنت کنندگان دشمنان ایشان و کسانی که از روی خشم، دائما از دشمنان آن حضرت بیزاری می جویند؛ نیزصلوات و درود می فرستد. (بحارالانوار/ ج44/ص306)
گریه کردن جمیع خلائق حتی وحوش وطیور
حدیث سی و یکم: قال الصادق علیه السلام: لَمَّا مَضَى، بَكَتْ عَلَيْهِ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ السَّبْعُ وَ مَا فِيهِنَّ وَ مَا بَيْنَهُنَّ وَ مَنْ يَتَقَلَّبُ فِي الْجَنَّةِ وَ النَّارِ مِنْ خَلْقِ رَبِّنَا وَ مَا يُرَى وَ مَا لَا يُرَى بُكَاءً عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام إِلَّا ثَلَاثَةَ أَشْيَاءَ لَمْ تَبْكِ عَلَيْهِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَا هَذِهِ الثَّلَاثَةُ الْأَشْيَاءِ قَالَ لَمْ تَبْكِ عَلَيْهِ الْبَصْرَةُ وَ لَا دِمَشْقُ وَ لَا آلُ عُثْمَان. امام صادق علیهالسلام فرمودند: زمانی که او (حسین علیه السلام) شهید شد بر او هفت طبقه آسمان و هفت طبقه زمین و آن چه در هفت طبقه آسمان و زمین و بین آنها هست و آن چه در بهشت و دوزخ است و آنچه از مخلوقات که دیده می شوند و دیده نمی شوند گریه کردند و همه چیز برایشان گریه کرده است مگر سه چیز: بصره و دمشق و آل عثمان [بنی امیه]. (مستدرک الوسائل نوری ج10/ ص314 )
حدیث سی و دوم: عن میثم تمار: وَ لَقَدْ أَخْبَرَنِي (امیرالمؤمنین علیه السلام) أَنَّهُ يَبْكِي عَلَيْهِ كُلُّ شَيْءٍ حَتَّى الْوُحُوشُ فِي الْفَلَوَاتِ وَ الْحِيّتَانُ فِي الْبَحْرِ وَ الطَّيْرُ فِي السَّمَاءِ وَ يَبْكِي عَلَيْهِ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ وَ النُّجُومُ وَ السَّمَاءُ وَ الْأَرْضُ وَ مُؤْمِنُوا الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ وَ جَمِيعُ مَلَائِكَةِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِينَ وَ رِضْوَانُ وَ مَالِكٌ وَ حَمَلَةُ الْعَرْشِ وَ تَمْطُرُ السَّمَاءُ دَماً وَ رَمَاداً. میثم تمار علیه الرحمه می گوید: امیرالمؤمنین علیهالسلام به من خبر دادند: وقتی او (أباعبدالله الحسین) به شهادت می رسد، همه موجودات بر او گریه میکند، حتی حیواناتی که در خشکی هستند و ماهیان دریاها و پرندگان در آسمان نیز، بر ایشان گریه میکنند و خورشید و ماه و ستاره ها و آسمان و زمین و تمام مؤمنین؛ از انسانها و أجنِّه و جمیع فرشتگان آسمانی و زمینی و دو ملکِ رضوان و مالک [دو ملکی که کلیددار بهشت و جهنّم اند] و تمام حاملان عرش الهی گریه می کنند و از آسمان برای امام حسین علیهالسلام خون و خاکستر می بارد. (عوالم العلوم الامام الحسین علیهالسلام ص457)
در ماتمش کلیم و مسیحا گریستند
افزون از آن چه آدم و حوا گریستند
تنها بر او نه جن و ملک نوحه گر شدند
مرغ هوا و ماهی دریا گریستند
حدیث سی و سوم: قال الصادق علیه السلام: يَا زُرَارَةُ إِنَّ السَّمَاءَ بَكَتْ عَلَى الْحُسَيْنِ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً بِالدَّمِ وَ إِنَّ الْأَرْضَ بَكَتْ أَرْبَعِين صَبَاحاً بِالسَّوَادِ وَ إِنَّ الشَّمْسَ بَكَتْ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً بِالْكُسُوفِ وَ الْحُمْرَةِ وَ إِنَّ الْجِبَالَ تَقَطَّعَتْ وَ انْتَثَرَتْ وَ إِنَّ الْبِحَارَ تَفَجَّرَتْ وَ إِنَّ الْمَلَائِكَةَ بَكَتْ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً عَلَى الْحُسَيْنِ وَ مَا اخْتَضَبَتْ مِنَّا امْرَأَةٌ وَ لَا ادَّهَنَتْ وَ لَا اكْتَحَلَتْ وَ لَا رَجَّلَتْ حَتَّى أَتَانَا رَأْسُ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ زِيَادٍ لَعَنَهُ اللَّهُ وَ مَا زِلْنَا فِي عَبْرَةٍ بَعْدَه. امام صادق علیهالسلام فرمود: ای زراره! همانا آسمان بر حسین تا چهل صبح، خون گریست و زمین تا چهل صبح، به سیاه شدن گریست، و خورشید بر او چهل صباح، به کسوف و سرخ شدن گریست و کوهها پاره پاره و ازهم متلاشی و پراکنده شد و اجزاءِ آن از هم جدا گردید و دریاها به جوش و خروش درآمد و تمام ملائکه تا چهل صبح، برای آن حضرت گریستند و بعد از شهادت آن مظلوم تا زمانیکه سَر عبیدالله بن زیاد ملعون را بر ما نیاوردند هیچ زنی از خاندان ما حنا نبست و روغن به موی و بدن خود نمالید و سرمه به چشم خود نکشید و خلخال برپای خود نبست و ما از آن روز پیوسته در گریه هستیم. (بحارالانوار ج45/ص206)
حدیث سی و چهارم: قال الباقر علیه السلام: بَكَت الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ وَ الطَّيْرُ وَ الْوَحْشُ عَلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ علیه السلام حَتَّى ذَرَفَتْ دُمُوعُهَا. امام باقر(ع) فرمودند: برای امام حسین (ع) تمام آدمیان و جنّیان و مرغان و حیوانات وحشی گریه کردند تا حدی که اشکهایشان جاری شد. (بحارالانوار ج5/ص205)
تنها نه خاکیان به تو جیحون گریستند
در ماتم تو ، جّن و ملک خون گریستند
خاکم به سر ، بر آر سر از خاک و در نگر
تا بر تو آسمان و زمین ، چون گریستند
گریه بر حسین علیهالسلام بجای گریه کردن بر هر چیزی
حدیث سی و پنجم: قال الرضا علیه السلام: يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ كُنْتَ بَاكِياً لِشَيْءٍ فَابْكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ صلوات الله علیه. امام رضا علیهالسلام فرمودند: ای پسر شبیب هر زمان که بر چیزی گریان شدی بر أباعبدالله الحسین علیهالسلام گریه کن (بحارالانوار ج44/ص286)
حدیث سی و ششم: قال أبی جعفر الباقر علیه السلام: إذ جاءَ یوم العاشورا: مَن یَندُبُ عَلی الحُسین و یَبکیه و یأمُرُمَن فی دارِه مِمَّن لا یَتَقیه بالبُکاءِ علیه و یقیم فی داره مُصیبَۀ باِظهارِالجَزَع عَلیه ویتَلاقون بالبُکاء بَعضُهم بَعضا فِی البُیوت و لیَعزّ بعضُهم بَعضا بمُصابِ الحسین علیه السلام فأنا ضامِن لَهُم و اذا فَعَلوا ذلک: عَلی اللهِ عزّوجلّ جَمیع الثَّواب[أی]ألفَی ألفِ حِجَّۀ و ألفَی ألفِ عُمرۀ و ألفَی ألفِ غَزوۀ و قُلتُ جُعلتُ فداک و أنتَ الضّامِنُ لهم اذا فَعلوا ذلک. قال أنا الضّامن لهم قال: قلتُ فَکیفَ یُعزّی بَعضُهم بَعضا. قال: یَقولون عَظَّمَ الله أُجورَنا بِمُصابِنا بِالحُسیَن و جَعَلنا وَ إیّاکُم وَ مِنَ الطالبین بِثاره مَعَ وَلیّهِ الاِمامِ المَهدی مِن آل مُحمَّد علیهم السلام. امام باقر علیهالسلام فرمودند: زمانی که روز عاشورا میشود، هر کس بر اباعبدالله الحسین علیهالسلام گریه و ندبه کند و کسانی را که در خانه اش هستند- مانند خانواده اش- به بی تابی نمودن بر امام حسین علیهالسلام امر نماید، و عزای آن مظلوم را به ناله و گریه و زاری برپا کند، و در خانه هایشان یکدیگر را در حالت گریه بر آن مظلوم، ملاقات نمایند و به همدیگر در مصیبت سیّد الشّهداء علیه السلام ، تسلیت بگویند من [امام باقر علیهالسلام] ضمانت او را میکنم. و اگر این اعمال را انجام دهند بر خداوند است؛ تمام ثواب ها را به آنها بدهد و برای آنها هزاران هزار حج و هزاران هزار عمره و هزاران هزار جنگ در رکاب پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله، می نویسد پس راوی عرض کرد: فدای شما شوم، شما ضامن هستید؟ فرمودند: بله من ضامن هستم. بعد راوی پرسید: چگونه همدیگر را در مصیبت اباعبدالله علیهالسلام تسلیت دهیم؟ فرمودند: بگویید: خداوند اجر شما را در این مصیبت، بزرگ قرار دهد و شما را از کسانی که خون آن حضرت را همراه با امام مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف طلب می کنند، قرار دهد. (مستدرک الوسايل نوری ج10/ ص316)
فضلیت امت پیغمبر اکرم بر سایر امتها به جهت گریه و عزاداری کردن بر سیّدالشّهداء علیهالسلام
حدیث سی و هفتم: فی مناجات موسی علیهالسلام و قد قال : یا ربِّ لِمَ فَضَّلتَ اُمّۀ محمد صلی الله علیه و آله عَلی سایر الأُمَم فقال الله تعالی: فََضَّلتُهُم لِعَشرِخِصالٍ، قال موسی: وماتِلکَ الخِصال الَّتی یَعملونها حتّی آمَرَ بنَی اِسرائیل یَعمَلونها ؟قال الله تعالی :الصّلاۀ و الزَّکاۀ و الصُّوم و الحَج و الجهاد.وَ الجُمُعۀ و الجُِماعَۀ و القُرآن و العِلم و العَاشورا. قال موسی علیهالسلام یاربّ و ما العاشوراء؟ قال: البُکاء و التَّباکی عَلی سِبطِ مُحمّدٍ صلّی الله علیه و آله و سلم و المَرثیۀ و العَزاء عَلی مُصیبَۀِ وَلدِ المُصطفی، یا موسی، مامِن عَبدٍ مِن عَبیدی فی ذلِکَ الزَمان، بَکی أوَ تبَاکی وتَعَزَّی عَلی وَلدِ المُصطفی صلی الله علیه و آله الّا وَکانَت لَهُ الجَنَّۀُ ثاِبتاً فیها و مامِن عَبدٍ أنفَقَ مِن ماله فی الدِّرهَم بِسَبعینَ دِرهماً وکانَ مُعافاً فی الجَنَّۀِ وغَفَرَت لَه ذُنوبَه، وعزَّتی وجَلالی، مامِن رَجُلٍ أو اِمرَأۀ سَأل دَمعُ عَینَیهِ فی یَومِ عاشورا و غَیره، قَطرۀً واحِدۀً الّا وَ کُتِبَ لَه أجرُ مِأئۀَ شَهیدٍ. حضرت موسی در مناجاتش، عرضه داشت ای پروردگار من: امت محمد [پیغمبر آخرالزمان] را به چه چیز بر سایر امت ها فضیلت دادی؟ خداوند فرمود: به ده خصلت: نماز، زکات، روزه، حج، جهاد، جمعه، جماعت، قرآن، علم و عاشورا. عرضه داشت، پروردگارا، عاشورا چیست؟ حضرت حق فرمود: گریه کردن و خود را به حالت گریه درآوردن و مرثیه خوانی و عزاداری کردن بر فرزند پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله ای موسی در این زمان هیچ بنده ای از بندگان من نیست که، در مصیبت حسین علیه السلام فرزند محمد مصطفی صلی الله علیه و آله گریه کند یا خود را به حالت گریه درآورد و عزاداری نماید، مگر اینکه برای او بهشت، ثابت خواهد بود. و اگر بندهای درهمی از مال خود را در این عزا خرج بنماید آن مقدار هفتاد برابر می شود و جایگاه او بهشت می گردد و گناهانش آمرزیده می شود. ای موسی به عزت و جلالم قسم اگر مرد یا زنی در روز عاشورا یا غیر آن، از چشمانش اشک جاری سازد اگر چه آن اشک یک قطره باشد، برای او اجر صد شهید نوشته می شود. (مستدرک الوسائل ج10/ص 219)
ای از ازل به ماتم تو در بسیط خاک
گیسوی شام باز و ، گریبان صبح چاک
تا جسم چاک چاک تو عریان به روی دشت
جان جهانیان همه زیبد به زیر خاک
ارواح ، شاید ار همه قالب تهی کنند
تا رفت جان پاک تو از جسم تابناک
گریه بر حضرت سیّد الشّهداء علیهالسلام اجر و ثواب ذبح و قربانی شدن در راه خداوند تبارک و تعالی
حدیث سی و هشتم: عن الفضل قال سمعتُ الرضا علیه السلام یقول : لَمَّا أَمَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِبْرَاهِيمَ علیه السلام أَنْ يَذْبَحَ مَكَانَ ابْنِهِ إِسْمَاعِيلَ الْكَبْشَ الَّذِي أَنْزَلَهُ عَلَيْهِ تَمَنَّى إِبْرَاهِيمُ أَنْ يَكُونَ قَدْ ذَبَحَ ابْنَهُ إِسْمَاعِيلَ بِيَدِهِ وَ أَنَّهُ لَمْ يُؤْمَرْ بِذَبْحِ الْكَبْشِ مَكَانَهُ لِيَرْجِعَ إِلَى قَلْبِهِ مَا يَرْجِعُ إِلَى قَلْبِ الْوَالِدِ الَّذِي يَذْبَحُ أَعَزَّ وُلْدِهِ عَلَيْهِ بِيَدِهِ فَيَسْتَحِقَّ بِذَلِكَ أَرْفَعَ دَرَجَاتِ أَهْلِ الثَّوَابِ عَلَى الْمَصَائِبِ فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهِ: يَا إِبْرَاهِيمُ مَنْ أَحَبُّ خَلْقِي إِلَيْكَ فَقَالَ: يَا رَبِّ مَا خَلَقْتَ خَلْقاً هُوَ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ حَبِيبِكَ مُحَمَّدٍ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَيْهِ أَ فَهُوَ أَحَبُّ إِلَيْكَ أَمْ نَفْسُكَ قَالَ: بَلْ هُوَ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ نَفْسِي قَالَ فَوَلَدُهُ أَحَبُّ إِلَيْكَ أَمْ وَلَدُكَ قَالَ: بَلْ وَلَدُهُ قَالَ فَذَبْحُ وَلَدِهِ ظُلْماً عَلَى أَيْدِي أَعْدَائِهِ أَوْجَعُ لِقَلْبِكَ أَوْ ذَبْحُ وَلَدِكَ بِيَدِكَ فِي طَاعَتِي قَالَ: يَا رَبِّ بَلْ ذَبْحُهُ عَلَى أَيْدِي أَعْدَائِهِ أَوْجَعُ لِقَلْبِي قَالَ: يَا إِبْرَاهِيمُ فَإِنَّ طَائِفَةً تَزْعُمُ أَنَّهَا مِنْ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ سَتَقْتُلُ الْحُسَيْنَ ابْنَهُ مِنْ بَعْدِهِ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً كَمَا يُذْبَحُ الْكَبْشُ وَ يَسْتَوْجِبُونَ بِذَلِكَ سَخَطِي فَجَزِعَ إِبْرَاهِيمُ لِذَلِكَ وَ تَوَجَّعَ قَلْبُهُ وَ أَقْبَلَ يَبْكِي فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: يَا إِبْرَاهِيمُ قَدْ فَدَيْتُ جَزَعَكَ عَلَى ابْنِكَ إِسْمَاعِيلَ لَوْ ذَبَحْتَهُ بِيَدِكَ بِجَزَعِكَ عَلَى الْحُسَيْنِ وَ قَتْلِهِ وَ أَوْجَبْتُ لَكَ أَرْفَعَ دَرَجَاتِ أَهْلِ الثَّوَابِ عَلَى الْمَصَائِبِ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ« فَدَيْناهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ». از فضل روایت شده که گفت: از حضرت رضا علیهالسلام شنیدم که فرمودند: چون که خداوند عزّوجلّ فرمان داد به ابراهیم، که گوسفندی که بر تو فرستاده ام به جای پسرت اسماعیل ذبح کن، حضرت ابراهیم آرزو کرد، که ای کاش پسرم اسماعیل را، به دست خود ذبح می کردم و مأمور نمی شدم به جای او، آن گوسفند را ذبح کنم، تا اینکه آنچه خواستۀ قلبی او و پدرش بود- یعنی ذبح عزیزترین فرزندش- تحقق یابد و به واسطۀ آن، مستحقّ بالاترین درجات ثوابی که خداوند به اهل مصیبت میدهد، شود. پس خداوند عزّوجلّ به سوی او وحی فرستاد: ای ابراهیم! در نزد تو محبوب ترین خلق من کیست؟ پس گفت: ای پروردگار من! خلقی نیافریدی که از حبیب تو محمد صلی الله علیه وآله نزد من محبوبتر باشد، پس خداوند به سوی او وحی فرمود: [ای ابراهیم!] آیا او را بیشتر دوست داری یا خودت را؟ گفت: بلکه او را از خودم بیشتر دوست دارم. فرمود: آیا پسر او را بیشتر دوست داری یا پسر خودت را؟ گفت: قطعاً پسر او را بیشتر دوست دارم، پس فرمود: ذبح شدن پسر او از روی ظلم و دشمنی بیشتر دل تو را به درد می آورد یا ذبح شدن پسرتو به دست خودت در طاعت و اطاعت من؟ عرض کرد: ای پروردگار من! قطعاً ذبح شدن او به دست دشمنانش بیشتر دل مرا به درد می آورد. پس فرمود: ای ابراهیم! به تحقیق، گروهی که ادعا می کنند، از امت محمد صلی الله علیه وآله می باشند، به زودی پسر او حسین را از روی ظلم و دشمنی می کشند و همچنان که گوسفند را ذبح میکنند او را ذبح میکنند، و به این جهت مستوجب خشم و غضب من میشوند. پس حضرت ابراهیم از شنیدن این وحی، دلش به درد آمد و بسیار بی تابی نمود، پس خداوند عزّوجلّ به او وحی فرمود: ای ابراهیم! من گریه و بی تابی تو بر حسین علیه السلام و شهادت او را به جای ذبح فرزندت قبول نمودم-به این معنا که بی تاب بر حسین همان فدا شدن و ذبح شدن در اطاعت خداست- و بالاترین درجات اهل ثواب را که بر تحمّل مصیبتها می دهم، بر تو واجب کردم. [در اینجا امام رضا علیه السلام فرمودند] : اینست مقصود کلام خداوند که فرمود: «وَ فَدیناهُ بِذِبحٍ عَظیمٍ: آن را به ذبحی عظیم، فدا کردیم». (بحارالانوار/ج44/ص225)
گریه و ناله و بی تابی امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشّریف بر جد بزرگوارشان سیّدالشّهدا علیهالسلام
حدیث سی و نهم: فلئن أخَّرَتنِی الدُّهور وَ عاقَنی مِمَّن نَصَرکَ المَقدور وَ لَم أَکُن لِمَن حارَبَکَ مُحارِباً وَ لِمَن نَصَبَ لَکَ العَداوَۀََ مُناصِباً فلأندُبََّکَ صَباحاً وَ مَساءً و لأبکیَّنَّ لکَ بَدَلَ الدُّموعِ دَماً حَسرَۀً عَلَیک وَ تَأسُفاً عَلی ما دَهاک وَ تَلَهُفّاً حَتَّی أَموت بِلَوعَۀِ المُصاب و غُصبه الإکتیاب. امام مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف، در زیارت ناحیۀ مقدسه خطاب به جدّ بزرگوارشان می فرمایند: اگر روزگاران مرا به تأخیر انداخت و تقدیر حکیمانۀ خداوند، مرا از یاری تو بازداشت و به همراهتان نبودم، تا با حق ستیزانی که با تو دشمنی کردند، مقابله و پیکار کنم، اینک هر صبح و شام، برای تو ندبه و سوگواری می نمایم و در مصیبت جانسوزت از روی حسرت و تأسف و اندوه، به جای اشک، خون گریه می کنم تا آنجا که از این سختی بلا و مصیبت و غصۀ دشوار بمیرم. (بحارالانوار/ ج101/ص320)
دعای حضرت صادق علیهالسلام برای گریه کنندگان و عزاداران بر سیّدالشّهداء علیهالسلام
حدیث چهلم: قال الصادق فی مناجاته: اللَّهُمَّ إِنَّ أَعْدَاءَنَا عَابُوا عَلَيْهِمْ خُرُوجَهُمْ فَلَمْ يَنْهَهُمْ ذَلِكَ عَنِ النُّهُوضِ وَ الشُّخُوصِ إِلَيْنَا خِلَافاً عَلَيْهِمْ فَارْحَمْ تِلْكَ الْوُجُوهَ الَّتِي غَيَّرَتْهَا الشَّمْسُ وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِي تَقَلَّبُ عَلَى قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیهالسلام وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْأَعْيُنَ الَّتِي جَرَتْ دُمُوعُهَا رَحْمَةً لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْقُلُوبَ الَّتِي جَزِعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْكَ الصَّرْخَةَ الَّتِي كَانَتْ لَنَا اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَوْدِعُكَ تِلْكَ الْأَنْفُسَ وَ تِلْكَ الْأَبْدَانَ حَتَّى تُرَوِّيَهُمْ مِنَ الْحَوْضِ يَوْمَ الْعَطَش [الأکبر]. امام صادق علیهالسلام در مناجات با حضرت حق جلّ و اعلی فرمودند: خداوندا ! دشمنانِ ما به واسطۀ خروج برمحبین ما آنها را مورد ملامت و سرزنش قرار میدهند. اما این دشمنیها، دوستان ما را از تمایل به ما و محبت نسبت به ما باز نداشته است و ثبات قدم آنها از روی مخالفت با مخالفین ما است، پس ای خدا آن صورتهایی که حرارت آفتاب آنها را در راه محبت ما تغییر داده، مورد ترحّم خود قرار بده و نیز صورتهایی را که روی قبر اباعبدالله الحسین علیهالسلام میگذارند و بر می دارند، مشمول لطف و رحمتت قرار بده و همچنین به چشمهایی که از باب ترحّم بر ما اشک ریخته اند، نظر عنایت فرما! و بر دلهایی که بر ما به جزع و بی تابی آمده و به خاطر ما سوخته است، ترحّم فرما! خداوندا! به شیونها و صرخه هایی که به خاطر ما بلند است رحم کن! [صرخه: شیون و فریادی که جان انسان را برباید]. خداوندا! من؛ این بدن ها و این جان ها را نزد تو امانت قرار می دهم، تا روز «عطش اکبر: روزی که همه تشنه اند» آنها را از حوض کوثر سیراب نمائی. (کامل الزیارات/ص379 /باب 40)
|