محمدجواد رودگر، چاپ اوّل، قم، انتشارات تجلّی، 1380، 70 ص، پالتویی، فارسی.
کسب معرفت و بصیرت نسبت به بُعد احیاگری و اصلاح طلبی امامان معصوم علیهم السلام که هر کدام در عصر و زمانه خود بدان قیام کرده اند، از جهات مختلف یک ضرورت اجتناب ناپذیر برای مردم و رهبران نهضت اسلامی ما به شمار می آید. انقلاب اسلامی ما که خود را دارای عقبه فرهنگی و عقیدتی در قرآن و عترت می داند، امروز بیش از هرچیز نیازمند بازنگری اهداف و آرمان های مقدّس خویش و جهت گیری اصلاح اندیشه و عمل بر اساس اهداف و آرمان های قرآنی، علوی و حسینی است. این انقلاب که با جان فشانی و مبارزه خالصانه همه اقشار، یک نظام توانمند را پدید آورد نه تنها مشابهت فراوان با نهضت مقدّس کربلا دارد، بلکه می توان انقلاب خمینی قدس سره را نزدیک ترین قیام اصلاح طلبانه تاریخ به نهضت حسینی علیه السلام دانست. لذا امروز نیز که گفت وگو در باره اصلاحات و اصلاح طلبی در میان رهبران و جامعه بحث روز انقلاب است؛ باید کوشید تا نقش احیاگرانه و اصلاح طلبانه حسین بن علی علیه السلام را بهتر و بیش تر بشناسیم و مؤلّفه های اصیل احیای تفکّر دینی و اصلاح گرایی را در جامعه خویش بازیابیم. بدیهی است شناخت پیشینه نهضت حسینی علیه السلام از این منظر و با این رویکرد، ضروری تر می باشد؛ چرا که «قیام عاشورا» الگویی حیاتی و کارآمد برای احیای اندیشه دینی و اصلاح اجتماعی است. بر خلاف طرح های به ظاهر اصلاح طلبانه وارداتی، که با بافت و هویت دینی جامعه انقلابی ما سازگاری ندارد، نهضت عاشورا با خون و گوشت مردم ما آمیخته است.
نویسنده به امید آن که این نوشته پیش درآمدی باشد تا اندیشمندان و پژوهشگران باب این مباحث را بیش تر بگشایند، موضوعات زیر را به اختصار مطرح کرده است:
ـ مفهوم شناسی اصلاح و احیاء
ـ مؤلّفه های اصلاح گرایی و احیاگری در اندیشه و عمل حسین بن علی علیه السلام
ـ آسیب شناسی اصلاح طلبی و احیاگرایی
ـ استاد شهید مطهری و اصلاح طلبی
ـ روش شناسی اصلاح گرایی در نهضت عاشورا
ـ لایه های مختلف قیام عاشورا
ـ چگونه به قیام کربلا نگاه کنیم؟