|
زمانيكه هنوز بذر فرياد اين امت به ثمر ننشسته بود و يا آن زمان كه هنوز فريادي نبود، اگر از تو مي پرسيدند آيا آسمان را ستارگاني هست كه با بلوغ آنان چهرة شب شكافته شود و ديدگان مردم جشن نور را به تماشا بنشينند شايد در پاسخ اين سؤال در نهايت درماندگي، چشمانت را به گله اي از سقف آسمان مي دوختي و به حالتي كه انگار اندوه همة درماندگان جهان را در كاسة چشمانت ريخته باشند |
|