قرآن و پاسداران آن، أبدي هستند
از اين آيه به صراحت دريافت ميداريم كه: قرآن كريم ابدي است، و ولايت يعني پاسداران و نگهبانان آن ابدي هستند. و در هر زمان و مكان پيوسته عليه مرام و مقصود رسول خدا و عليه دستورات و احكام قرآن اعمالي صورت ميگيرد و دسيسه‌هائي ميشود، وليكن نور خدا غالب است، و خداوند پيوسته بر تعهّد خود ضامن است. و چون حسيني را بر ميانگيزد تا با قيام پرجلوه و پرشكوه خود تاج و تخت استكبار يزيد را بر سرش فرو كوبد، و نعره‌هاي أنانيّت وي را تا ابد خاموش كند. حسين عليه السّلام نمونه بارز و الگوي ظاهر مرام و مقصد جدّش رسول خدا و بابش عليّ مرتضي و مامش فاطمه زهراء، و برادرش حسن مجتبي است. و در بيوتي است و خود از بيوتي است كه: أَذِنَ اللَهُ أَن تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُو يُسَبِّحُ لَهُو فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَ اﻵصَالِ * رِجَالٌ لَّا تُلْهِيهِمْ تِجَـرَةٌ وَ لَا بَيْعٌ عَن ذِكْرِ اللَهِ وَ إِقَامِ الصَّلَـوةِ وَ إِيتَآءِ الزَّكَـوٰةِ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَ الابْصَـٰرُ.[408] «اراده خدا بر آن قرار گرفته است كه داراي مقام و منزلت رفيع گردد، و در آنها نام خدا برده شود، و در صبحها و شبها مرداني كه هيچ تجارتي و هيچ داد و ستدي آنها را از ذكر خدا و إقامه نماز و دادن زكوة باز نميدارد، و از روزي كه در آن، دلها و چشمها واژگون ميشود در هراسند؛ خدايشان را تسبيح ميگويند.»
حكومت يزيد استبداد محض، و براي هدم قرآن بود
در برابرش يزيد لعين مجسّمه غرور و خودخواهي و كبر و سركشي، با
ص 413
قدرت جهنّمي و شيطاني خود كه شرق و غرب جهان را گرفته است،[409] و در ظاهر و آشكارا شراب ميخورد، و با زنان مُغنّيه در مجالس خمر و سكر شب را به صبح ميآورد، و نكاح حرمات را رواج ميدهد، و ميمون بازي مينمايد؛ و نه تنها
ص 414
خودش چنين است بلكه رواج شرابخواري و باده گساري و تغنّي آنچنان بالا گرفته است كه حتّي در حرمين شريفين مكّه و مدينه عمّال او شراب ميخورند، و بدون پروا در مَسْمَع و منظر عامّ مجالس لهو و لعب تشكيل ميدهند. ماليات و خراج مسلمين را صرف اينگونه مطامع مينمايند، و فقر و تنگدستي آنقدر بر ضعفاء و مستمندان غالب آمده كه ساتر عورت ندارند؛ و قُوت لايموت به دستشان نميرسد.
للّه الحمد و له الشّكر اين مجلّد كه جلد دوّم از «نور ملكوت قرآن» از دورۀ «أنوار الملكوت» و از قسمت ششم از «دورۀ علوم و معارف اسلام» است، در غروب آفتاب روز چهاردهم شهر شعبان المعظّم، ليلۀ مباركۀ ميلاد با سعادت حضرت بقيّة الله الاعظم حجّة بن الحسَن العسكريّ عجَّل الله تعالَي فرجَه الشّريف و جعلَنا اللهُ ترابَ مَقْدَمه المبارك، سنۀ يكهزار و چهارصد و نه از هجرت نبويّه علي مهاجرها ءَالاف التّحيّة و السّلام؛ در شهر مقدّس مشهد رضوي علي ثاويه ءَالاف التحيّة و الإكرام؛ به دست و خامۀ حقير فقير سيّد محمّد حسين حسينيّ طهرانيّ غفَر اللهُ له ذنوبَه، و وفَّقه لما يُحبّه و يَرضاه اختتام پذيرفت.
اللهُمَّ صَلِّ عَلَي الْمُصْطَفَي مُحَمَّدٍ، وَ الْمُرْتَضَي عَليٍّ، وَ الْبَتولِ فاطِمَةَ، وَ السِّبْطَيْنِ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ؛ وَ عَلَي زَيْنِ الْعابِدينَ عَليٍّ، وَ الْباقِرِ مُحَمَّدٍ، وَ الصّادِقِ جَعْفَرٍ، وَ الْكاظِمِ موسَي، وَ الرِّضا عَليٍّ، وَ التَّقيِّ مُحَمَّدٍ، وَ النَّقيِّ عَليٍّ، وَ الزَّكيِّ الْعَسْكَريِّ الْحَسَنِ؛ وَ صَلِّ عَلَي الْهادي الْمَهْديِّ، صاحِبِ الزَّمانِ، وَ خَليفَةِ الرَّحْمَنِ، وَ قاطِعِ الْبُرْهانِ، وَ إمامِ الانْسِ وَ الْجآنِّ، صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمْ أجْمَعِين!
پاورقي
[408] ـ ذيل آيه 36 و آيه 37، از سوره 24: النّور
[409] به منجنيق بستن مسجد الحرام توسّط لشكريان يزيد
مستشار عبدالحليم جندي كه از اركان مجلس اعلاي شؤون اسلاميّه مصر است، در كتاب نفيس خود: «الامام جعفرٌ الصّادق» ص 52 ميگويد: )) يزيد در سالهاي حكومتش كار را بدانجا رسانيد كه لشكري را به سوي مدينه مجهّزاً گسيل داشت تا خون ريخته شود و هتك حرمت گردد (در واقعه حَرَّة، سنه 63 ) تا در آن هشتاد نفر از اصحاب رسول الله كشته شوند. و پس از آن در روي زمين ديگر يك نفر بَدْريّ (كسي كه از اصحاب رسول الله در جنگ بدر شركت نموده بود) پيدا نشد. و از قريش و أنصار هشتصد نفر كشته شدند، و از موالين و تابعين و سائر افراد مردم ده هزار نفر!
و سپس در آخرين ايّام زندگياش، لشكري را فرستاد تا كعبه را محاصره كردند پس از آنكه آن را آتش زدند؛ و كدام سوء عاقبتي براي أحدي از افراد بشر از اين فظيعتر به نظر ميرسد؟ بلكه براي كدام دولتي، سوء عاقبتي بهتر و بيشتر از اين، دلالت بر غضب آسمان بر آنها ميكند؟ آري! اين آتش زدن كعبه و كشتار صحابه و سر بريدن هزاران مسلمان نبود مگر أحداث و وقايعي كه در سه سال مدّت حكومت خود نمود. اين، خاتمهاي طبيعي براي ابتداي فظيع حكومتش بود، و پاداشي بود كه به خود و به دولتش با دست خود وارد ساخت. زيرا يزيد أساس ابتداي حكومتش را با جريمه كربلا در روز عاشورا در دهم محرّم سنه 61 گشود، و در آن روز از جرائم و فظايع، اموري تحقّق يافت كه نه چشمي ديده و نه گوشي شنيده بود؛ نه مانند آن را و نه شبيه و نزديك به آن را؛ از شهادت أبوالشّهداء: الحسين بن عليّ كه پيامبر درباره او در دعاي خود گفته بود: اللَهُمَّ إنِّي أُحِبُّهُ فَأُحِبُّ مَنْ يُحِبُّهُ. «بار پروردگارا! من او را دوست دارم؛ پس دوست دارم كسي كه او را دوست داشته باشد!» آن كسي كه او را خلفاي راشدون معظّم ميشمردند، و جميع مردم در طيّ عصرها و دورانها او را تعظيم مينمودند؛ آن كس كه در عطايش و در عبادتش پيشواي مردم بود، و در تواضع و شجاعتش در «جَمَل» و «صِفّين» و «نهروان» در كنار أميرالمؤمنين عليّ بود. (( ـ تا آخر آنچه را كه آورده است.